Vakantieschrijven

29 oktober
It's a small world after all. Door welk toeval kom je op je eerste dag Curaçao iemand tegen uit het dorp waar je familie vandaan komt? (Martijn, Zaamslag.)

30 oktober
De hitte van de voormiddag is zinderend. Een uur ben ik uit bed, toch voel ik me moe. De hangmat is aanlokkelijk, maar hij hangt in de zon. Later misschien.
Ja, ik ben moe. De lust iets te gaan ondernemen ontbreekt me. Dit is de tweede ochtend op het eiland en nu al hebben de muggen mij vaker met een bezoek vereerd dan in de afgelopen twee jaar bij elkaar. Zo-even heb ik een duif uit de keuken gejaagd. Ik hoor voetstappen, maar niemand verschijnt. Ik betrap mezelf erop lijstjes te maken in mijn hoofd van wat ik allemaal nog moet doen. Ik probeer ermee op te houden. Ik moet niks. Het is vakantie.
Ik wacht op de ontspanning.

31 oktober
Het niet koele, maar wel verkoelende water spoelt om mijn voeten. Het is zo helder!
Ik doe een stap naar voren en sta direct kniediep. Ademloos kijk ik naar het blauw en hoe mooi het contrast is met het grove witte zand. De kokosnoten hangen te rijpen in de palmen. Ik ben in een ansichtkaart beland.

1 november
Vandaag is rood
De kleur van mijn lichaam

2 november
Soms kan zelfs een aanzoek op het strand de eenzaamheid niet verdrijven. De wrijving van het net niet ertussen passen.
Ik ben milder, merk ik, niet meer zo oordelend als zij, minder geneigd tot conformeren ook. In mijn hoofd word ik geroepen. Het is de stem van thuis.

3 november
De roep van het bekende wordt sterker. Het is mooi geweest. Tijd om in te pakken. Niets is zo sterk als de liefde van thuis.
Twee personen hebben mijn hart. Nog even lieverds, ik ben er bijna...

4 november
Zeven dagen voorbij. De sporen van de warmte rood en bruin op mijn huid. Fris gedoucht en ingepakt, nu alweer bezweet. De muggen voeren een vaarwelsalvo uit op mijn benen. Over enkele uren moet ik ze weer bedekken om me te wapenen tegen de koude van het thuisland. Kijk nog eens rond. Zou ik het nog gaan missen?