- 26 november: Oefenen van kerstliedjes op het werk
- 12 december: kerstborrel bij uitzendbureau
- 25 december: kerst met familie (en alvast een beetje oud&nieuw)
- 26 december: sinterklaas met rest van de familie (en nog gauw de foto's van de zomervakantie in oktober bekijken)
- 27 december: salsa feest om alvast de zomer in te luiden
woensdag 26 november 2008
Kerst - vroege editie
woensdag 19 november 2008
Je verzint het (niet)
Uit de kranten van vanmorgen:
Nou, laten we Rob de Nijs er maar heen sturen dan...
De Duitse stad Hameln, bekend van het sprookje van de Rattenvanger van Hamelen, kampt met een rattenplaag.
Nou, laten we Rob de Nijs er maar heen sturen dan...
Hoi
Ik heb ongeveer 250 collega's. De kans is groot dat er dan een paar minder leuke tussen zitten. Die zijn er dan ook. Maar vooral leuke. Hoewel ik ze lang niet allemaal goed ken. Maar die ik wel ken, die zijn wel leuk. Anders wil ik ze vanzelf niet kennen.
Tussen die grotendeels leuke collega's zit helaas ook één helemaal niet leuke. Ze (ja het is natuurlijk een ze, dat heb je met vrouwen hè, die vinden mekaar nooit leuk) is namelijk een beetje dom. Of nee, ze is eigenlijk érg dom. Dat zeggen een heleboel van de leuke collega's. Niet tegen haar natuurlijk, want ze ziet er voor onze mannelijke collega's best aantrekkelijk uit. Diep uitgesneden decolleté en zo. Strakke truitjes, strakke broek - met veel te dikke kont, zeggen wij vrouwen dan, haar dat altijd goed zit, veel make-up en oh ja, meestal in het zwart. Omdat het afkleed natuurlijk, zeggen wij vrouwen dan.
Dus nou ja, pfoe, daar mogen we dan niet van zeggen dat ze dom is, want dan denkt iedereen natuurlijk dat we jaloers zijn. Terwijl er niks is om jaloers te zijn, want ze is dom. Zo dom dat ze ons werk niet kon doen, dus is ze naareen andere afdeling verhuisd. Waar wij dan weer van afhankelijk zijn.
Gelukkig komen we niet vaak direct met haar in contact. Soms loopt ze over de afdeling, maar dan doet zij alsof ze het druk heeft met belangrijke zaken en wij moeten ineens allemaal toevallig net de andere kant op kijken, dus dan hebben we er geen last van. Dat regelen wij vrouwen toch maar even mooi onder elkaar.
Een paar weken geleden kwam ik haar tegen in de supermarkt. We reden bijna tegen elkaar op met onze karretjes. 'Oh, hoi' zei ik. 'Hoi', zei zij ook. Snel liep ik door. Ik had ineens helemaal geen rijst meer nodig. Waarom was ik daar eigenlijk, het was duidelijk dat daar al iemand was en ik heeeeelemaal aan de andere kant van de winkel moest zijn. Ik hoorde haar kind vragen: 'Wie was dat mama?' Ik maakte dat ik weg kwam. Even later bij de kassa stond ze vlakbij me. Snel keken we allebei de andere kant op. Kind had me gezien. 'Kijk mama, daar is ze weer.' Stom kind. We glimlachten en onhandig zeiden we weer hoi. We moesten wel. We waren het sociaal verplicht. Als je één keer gehoid hebt, moet je dat blijven doen. Anders ben je niet sociaal. En sociaal is wenselijk gedrag. En onwenselijk gedrag keuren wij af. Gelukkig schoot het kassameisje op.
Vandaag op m'n werk liep ik nietsvermoedend te doen alsof ik het druk had, toen ik haar ineens tegenkwam. Terwijl iedereen ineens toevallig de andere kant op keek, zeiden wij 'hoi' tegen elkaar. Toen ze weg was, zag ik al mijn leuke collega's naar me kijken. Hun ogen zeiden: 'Waarom zeg jij hoi tegen haar? Ben jij nog wel een leuke collega?' Hun monden bleven dicht, maar het was al te laat. Ik was geveld door een sociale regel...
Tussen die grotendeels leuke collega's zit helaas ook één helemaal niet leuke. Ze (ja het is natuurlijk een ze, dat heb je met vrouwen hè, die vinden mekaar nooit leuk) is namelijk een beetje dom. Of nee, ze is eigenlijk érg dom. Dat zeggen een heleboel van de leuke collega's. Niet tegen haar natuurlijk, want ze ziet er voor onze mannelijke collega's best aantrekkelijk uit. Diep uitgesneden decolleté en zo. Strakke truitjes, strakke broek - met veel te dikke kont, zeggen wij vrouwen dan, haar dat altijd goed zit, veel make-up en oh ja, meestal in het zwart. Omdat het afkleed natuurlijk, zeggen wij vrouwen dan.
Dus nou ja, pfoe, daar mogen we dan niet van zeggen dat ze dom is, want dan denkt iedereen natuurlijk dat we jaloers zijn. Terwijl er niks is om jaloers te zijn, want ze is dom. Zo dom dat ze ons werk niet kon doen, dus is ze naareen andere afdeling verhuisd. Waar wij dan weer van afhankelijk zijn.
Gelukkig komen we niet vaak direct met haar in contact. Soms loopt ze over de afdeling, maar dan doet zij alsof ze het druk heeft met belangrijke zaken en wij moeten ineens allemaal toevallig net de andere kant op kijken, dus dan hebben we er geen last van. Dat regelen wij vrouwen toch maar even mooi onder elkaar.
Een paar weken geleden kwam ik haar tegen in de supermarkt. We reden bijna tegen elkaar op met onze karretjes. 'Oh, hoi' zei ik. 'Hoi', zei zij ook. Snel liep ik door. Ik had ineens helemaal geen rijst meer nodig. Waarom was ik daar eigenlijk, het was duidelijk dat daar al iemand was en ik heeeeelemaal aan de andere kant van de winkel moest zijn. Ik hoorde haar kind vragen: 'Wie was dat mama?' Ik maakte dat ik weg kwam. Even later bij de kassa stond ze vlakbij me. Snel keken we allebei de andere kant op. Kind had me gezien. 'Kijk mama, daar is ze weer.' Stom kind. We glimlachten en onhandig zeiden we weer hoi. We moesten wel. We waren het sociaal verplicht. Als je één keer gehoid hebt, moet je dat blijven doen. Anders ben je niet sociaal. En sociaal is wenselijk gedrag. En onwenselijk gedrag keuren wij af. Gelukkig schoot het kassameisje op.
Vandaag op m'n werk liep ik nietsvermoedend te doen alsof ik het druk had, toen ik haar ineens tegenkwam. Terwijl iedereen ineens toevallig de andere kant op keek, zeiden wij 'hoi' tegen elkaar. Toen ze weg was, zag ik al mijn leuke collega's naar me kijken. Hun ogen zeiden: 'Waarom zeg jij hoi tegen haar? Ben jij nog wel een leuke collega?' Hun monden bleven dicht, maar het was al te laat. Ik was geveld door een sociale regel...
maandag 17 november 2008
1 minuut voor 5
kom naar huis lief
stop met dat gewerk
thuis - hier - wacht ik
de kou sluipt om me heen
en wacht om me te vangen
kom naar huis
en maak me warm
stop met dat gewerk
thuis - hier - wacht ik
de kou sluipt om me heen
en wacht om me te vangen
kom naar huis
en maak me warm
Voor de stilte. (Storm)
In mijn droom vroeg ik: 'Hoe vind ik de stilte terug?
Het antwoord bleef uit. Ik vroeg: 'Hoe kan ik haar vangen?'
Weer werd mijn vraag niet beantwoord.
Ik herhaalde mijn vragen, luider ditmaal, zodat ze nog even in mijn hoofd bleven echoën.
Toen de reactie weer uitbleef, riep ik wanhopig uit: 'Maar hoe zal ik haar ooit kunnen ervaren, kunnen delen, wanneer zij zich niet met woorden laat beschrijven?'
Steeds harder en dwingender zocht ik de stilte, tot ik uitgeput wakker werd.
Even bleef ik liggen en dacht ik na over mijn droom. Niet te lang, de dag wachtte op me.
De volgende nachten ging de droom door, de volgende dagen jachtten zich voort.
In de laatste nacht veranderde mijn droom. Toen ik huilend wilde opgeven, diende zich een antwoord aan. Eén lettergreep slechts, niet eens een echt woord. Zacht, maar onmiskenbaar klonk het: 'Sst.'
Ik werd stil.
Uitgerust en met een glimlach werd ik ditmaal wakker. Alles wat ik nodig had, zat al in mezelf.
Het antwoord bleef uit. Ik vroeg: 'Hoe kan ik haar vangen?'
Weer werd mijn vraag niet beantwoord.
Ik herhaalde mijn vragen, luider ditmaal, zodat ze nog even in mijn hoofd bleven echoën.
Toen de reactie weer uitbleef, riep ik wanhopig uit: 'Maar hoe zal ik haar ooit kunnen ervaren, kunnen delen, wanneer zij zich niet met woorden laat beschrijven?'
Steeds harder en dwingender zocht ik de stilte, tot ik uitgeput wakker werd.
Even bleef ik liggen en dacht ik na over mijn droom. Niet te lang, de dag wachtte op me.
De volgende nachten ging de droom door, de volgende dagen jachtten zich voort.
In de laatste nacht veranderde mijn droom. Toen ik huilend wilde opgeven, diende zich een antwoord aan. Eén lettergreep slechts, niet eens een echt woord. Zacht, maar onmiskenbaar klonk het: 'Sst.'
Ik werd stil.
Uitgerust en met een glimlach werd ik ditmaal wakker. Alles wat ik nodig had, zat al in mezelf.
maandag 10 november 2008
Herfstliedje
schilder mij
in rood en bruin
de geuren
van de herfst
zing mij
in bladgeritsel
en windgewaai
de kleuren
van de herfst
melancholie
ligt nu nog in de sluimer
de wereld weet nog niet
van de herfst
en dat ze eigenlijk sterft
dus
schilder mij
en
zing mij
het pralen van de herfst
in rood en bruin
de geuren
van de herfst
zing mij
in bladgeritsel
en windgewaai
de kleuren
van de herfst
melancholie
ligt nu nog in de sluimer
de wereld weet nog niet
van de herfst
en dat ze eigenlijk sterft
dus
schilder mij
en
zing mij
het pralen van de herfst
donderdag 6 november 2008
Een envelop vol confetti
Wat...?
Ja hoor, de hele vloer bedekt met piepkleine gekleurde snippertjes... wie zoiets bedenkt? Mijn werkgever in samenwerking met het ROC. Jaahaaa, het heugelijke feit dat ik, een HBO-gediplomeerde, nu een MBO-diploma heeft gehaald moet blijkbaar gevierd worden met fijngemalen oudpapier en een uitreiking na werktijd waarbij partner of familie niet aanwezig mogen zijn. Ook niet als het diploma wél enige waarde voor je heeft.
Kom je ook? vroeg mijn leidinggevende. Moet ik? was mijn reactie.
Nu ja, laat ik maar gaan. Omwille van de goodwill. Ik heb alvast mijn beste blouse aangetrokken en speciaal mijn haar gewassen. Wie weet komt er straks zelfs nog mascara aan te pas. Kunnen ze mij niet verwijten dat ik er niet het beste van probeerde te maken.
Vanavond loop ik wel braaf in de pas.
Maar morgen, morgen ga ik echt op zoek. Naar een baan op mijn niveau...
Ja hoor, de hele vloer bedekt met piepkleine gekleurde snippertjes... wie zoiets bedenkt? Mijn werkgever in samenwerking met het ROC. Jaahaaa, het heugelijke feit dat ik, een HBO-gediplomeerde, nu een MBO-diploma heeft gehaald moet blijkbaar gevierd worden met fijngemalen oudpapier en een uitreiking na werktijd waarbij partner of familie niet aanwezig mogen zijn. Ook niet als het diploma wél enige waarde voor je heeft.
Kom je ook? vroeg mijn leidinggevende. Moet ik? was mijn reactie.
Nu ja, laat ik maar gaan. Omwille van de goodwill. Ik heb alvast mijn beste blouse aangetrokken en speciaal mijn haar gewassen. Wie weet komt er straks zelfs nog mascara aan te pas. Kunnen ze mij niet verwijten dat ik er niet het beste van probeerde te maken.
Vanavond loop ik wel braaf in de pas.
Maar morgen, morgen ga ik echt op zoek. Naar een baan op mijn niveau...
zondag 2 november 2008
Brood en spelen - over verbroedering II
Gooi tussen een groep mannen in het zwembad een bal, span een net en ineens begrijpen ze elkaar volledig. Meer dan 'Wow yeah', 'aaaaaw' en een high-five hebben ze niet nodig om te verbroederen.
Brood en spelen - over verbroedering
Mannen zijn overal ter wereld hetzelfde. Loop een willekeurig Cubaans café binnen en ineens is je lief in gesprek met de locals over 'La Naranja Mechánica'. Voetbal dicht de taalbarriere.
Abonneren op:
Posts (Atom)
