Tragic Road

honey i am leaving you
i think my heart's already gone
good intentions built this road to hell
now i have no choice but walk it

i never was a gambler
but i took a chance on you
you shook my world
as i rolled the dice

my arms are empty
you don't want their warmth
my eyes are broken
everything's gone dark

i gambled and lost
i'll walk my tragic road
i lost my faith in heaven
i guess i'll see you in hell

for you
i love you more than i can explain

Liefde is... een kopje thee

van mij

Jij
bent van mij
soms
pijnlijk van mij
ogenschijnlijk
waarschijnlijk
of
heimelijk van mij

in alle kleuren
op alle dagen
in de leegte van mij

van mij van mij
je bent van mij
de obsessie voorbij
ben jij
ondanks alles
nog altijd van mij
soms
pijnlijk van mij
maar altijd
ja altijd van mij

Herfst is...

een warm plekje bij het raam

samen in het bos

Als het werkt...

Ik ben minder gaan werken.
Vulde ik voorheen mijn dagen braaf met 24 - 32 uur per week werken, nu doe ik er slechts 40.
Veer-tig. Het moet in de naam zitten.
Veer-tig uur per week betaald om mezelf te zijn.
Ja, ik ben minder gaan werken.

Vakantiefoto's Egypte deel II

Egypte

Ontwikkeling in reverse

Mijn ogen zijn ineens open. Direct slaat de kou toe. Oh ja. Nederland...
Gek hoe je van een korte periode als twee weken in een warm land zo vervreemd kunt raken van de locale koude.

Ik ga maar uit bed ook, anders moet ik straks nog een keer aan de temperatuur wennen.
Beneden wacht mij een knuffel en een kus met tong. Gelukkig had ik mijn mond al gespoeld in de badkamer. Kussen met ochtendadem is niet mijn ding.

Ontbijt bestaat uit een puntje chocoladetaart en een gestoofd peertje. Tegen die tijd begint het te dagen: vandaag mag ik de foto's gaan inplakken!
Jawel dames en heren, ik scrapbook tegenwoordig. Het schijnt dat de woorden mij verlaten hebben (ik heb de belofte mijn jaarverslag 2008 te schrijven zo zoetjes aan laten varen en ook tijdens de vakantie heb ik geen letter geschreven*).

Het schrift is mij ontsnapt, ik vertel het verhaal van mijn vakantie in beelden.

*Nou ja, ik heb ergens 'Egypte' en 'Frequent Fly' genoteerd, evenals de namen van een aantal tempels.

Vakantiefoto's Egypte

Out-of-office-reply

Beste lezer, momenteel ben ik niet in de gelegenheid berichten te plaatsen. Vanaf 3 oktober verblijf ik op en rond de Nijl, vanaf 18 oktober ben ik weer aanwezig.

Excuses voor enig ongemak.

Markt

Twee loempiaatjes met hete saus of nee doe maar gemengd, anders is het te scherp, dank u wel, en twee euro alstublieft!

Voor die mevrouw? Oh ja natuurlijk dat pak ik even aan en ja het wisselgeld is geen probleem hoor.

Las Ketchup op het draaiorgel wat gezellig en hoor: Deze vuist op deze vuist, nou daar kan wel wat kleingeld vanaf hoor, alstublieft en nog een fijne dag!

Een enquête, nee helaas geen tijd, mijn pauze gaat zo snel weet je, en ach ik steun al zoveel goede doelen.

Hé kijk daar, das de conciërge met zijn vrouw, goedendag meneer, mevrouw. Wat gek, ik ken haar niet natuurlijk, maar ik hoor hem zeggen ja die is van ’t werk. Oei al bijna half één, snel terug het werk wacht.

Integratie

Na het kuiltje voor de jus in de couscous, is er nu aangepast snoepgoed, te beginnen met de chocoladeletter:



Echt HEMA!

Herfst

De lucht is bleekblauw en gaat aan de horizon over in het lichtste geel, met een zweempje roze.

De straatverlichting is nog aan, waardoor er een oranje gloed over alles ligt. Het ruikt fris en ik adem de geur diep in. Onder mijn voeten ritselen de bladeren.

Ineens is het herfst. Heerlijk.

Gezeik

Het is nog een halfuur tot de pauze, maar ik moet echt NU.
Ik glip van mijn werkplek en haast me naar het toilet.
Ookal heb ik vandaag gewoon een broek aan, toch ga ik netjes richting de deur waar de benen van het poppetje onder een driekhoekig rokje uit komen.
Dan komt er ineens iemand de hoek om die mij bijna omver loopt. Hij gaat de andere deur binnen. Ik vang een glimp op van die geheime wereld: het herentoilet.

Ik plaats van vier dichte deuren zijn daar een soort schotjes aan de muur bevestigd, waar de urineerder tussen gaat staan. De essentiele delen zijn dan min of meer afgeschermd, maar verder ben je blootgesteld aan je medezeikers.

Lijkt mij niks. Ik ben niet preuts aangelegd, maar toch, ik voel geenszins de behoefte om de gezichtsuitdrukking op zulke momenten van mijn collega's te zien. Of erger, van je baas. Hoe gedraag je je in godsnaam tijdens een functioneringsgesprek nadat je samen hebt staan kletteren?

Dit schiet allemaal door me heen op het moment dat ik me terugtrek achter een veilige deur. Uit het hokje naast me hoor ik een hoop gerammel. 'Oh, papier is zeker op, de rol wordt vervangen,' denk ik automatisch. Nog wat gestommel: de vuilnisbak.

Als ik even later in gevecht ben met de handdoek, komt mijn teammanager uit het hokje. Ze glimlacht en begint een verhaal over tampons.

Misschien moet ik niet zo zeiken...

De zegeningen van het vrouw-zijn

Nederland - Schotland is toch hetzelfde als Schotland - Nederland?

Home alone

Soepje dan maar? Welja, daar was nog wat van over van gisteren. Broodje erbij en klaar.
En dan.
Tja.
Beetje zappen. Ach, nou ja, Popstars, waarom ook niet?

Uiteindelijk kom je op Hyves terecht. Where else? Je rommelt wat met berichtjes van (schoon)familie en bekijkt wat foto's van je vrienden, en dan komt onherroepelijk dat punt waarop je jezelf ineens terugvindt terwijl je de trouwfoto's van je ex uitvoerig aan het bekijken bent.

Ik geef het toe: een moment van zwakte en verveling en misschien gewoon pure slechtheid. Natuurlijk ziet hij er belabberd uit. Om over haar nog maar te zwijgen.

Met een voldaanachtig gevoel richt je je aandacht weer enkele minuten op het zogenaamde zangtalent op tv. Al snel ebt het weer weg.

Zucht. Het wordt een laaaaaang weekend in mijn eentje...

Dan doen wij wel gewoon waar we zin in hebben

Dageraad

Over allerlei ongemakken bij de bevalling gaat het. En vooral ook de ongemakken die je daarna nog houdt. En over hun man en de financiën, en hoe je soms je zin moet doordrijven, maar soms ook gewoon stiekem moet doen. En wie er op de hoek zijn komen wonen.
Ik zit er zwijgend bij. Grotendeels dan. Af en toe maak ik gepaste geluidjes om aan te geven hoe erg ik het vind of hoe verschrikkelijk me iets lijkt.

Schatten van meiden zijn het. Met een compleet ander leven. Een traditioneel leven, uit heel verschillende hoeken. In mijn hoofd vergelijk ik ze met mijn eigen situatie. Over veel afwijkingen ben ik blij. Toch blijft er iets hangen, nadat ze al uitgestapt zijn. Het is wel heel erg vrouws, hoe ze zijn. Gewoon ongegeneerd over je man en vrouwenzaken kletsen. Iets in mij roert zich... Wat is er eigenlijk mis met traditioneel?

zonneliedje

Een laagje zomer op mijn huid

het ruikt van zee en drogend gras
en van de rijpe bramen bij het spoor

het schittert in het warme licht
en gloeit waar jouw lippen smelten in een kus

Stormkus

4th of July - Vuurwerk en Percussie in Vlissingen

De Gelukkige Huisvrouw - Steam Dream

Tussen-de-middaggeluk

Bij de hema hebben ze van die lekkere smoothies met banaan, ananas en kokos. Een beetje zomer in je mond.
Via de achterdeur gelijk naar het water gelopen. Knerpend pad onder mijn voeten, tot aan het bruggetje. Op mijn gemak van de zon genoten en een foto gemaakt met mijn mobiel van een grote karper die lekker lui de schaatsenrijdertjes op het wateroppervlak op hapte.

Het groen in donkere en lichte tinten om me heen en verder alleen een paar vroege toeristen die aan een softijsje likken.

Na vijfentwintig minuten snel terug, door het gras en wiebelend over de stoeprand. Een paar flirtende blikken, maar geen tijd om ze te beantwoorden. Ze moeten het maar met een glimlach doen, mijn pauze is weer om.

Routineklus

Ik kijk naar mijn spiegelbeeld, terwijl een van de vele blondines met een soort van plantenspuit mijn haar bewerkt. 'California' staat er op het schort dat strak rond mijn nek is dichtgeknoopt.
Rond mij hoor ik de gebruikelijke inhoudsloze praat die bij dit soort gelegenheden gebezigd wordt.
Een vrouw die een paar stoelen verderop iets ingewikkelds ondergaat staat op, met schort en al, en gaat buiten voor de glazen pui staan roken. 'Dit is de ware verslaving', kweelt zij. Ze is nog niet buiten als ze al tegen een passerende bekende begint te kwetteren. De schaamte voorbij, en zo hoort het. 'Duidelijk een rasechte Vlissingse', denk ik.

Aan de andere kant naast mij zit een jong meisje, een jaar of 16. Zij krijgt een hoge bop aangemeten en haar blondine kan niet vaak genoeg zeggen hoe mooi heur haar wel is. 'Kijk nou, wat een schitterende kleur! Heb je echt nog nooit een kleurtje erin gehad? Wow, puur natuur en dan van zulke highlights!!'
De overige blondines worden erbij geroepen, het meisje zit trots in haar stoel.

Daarna komt mijn blondine weer terug. Met de plantenspuit. En de schaar. Of er veel af mag. En ja, het wordt wel iets spannender met laagjes. Maar het is duidelijk dat ik haar geen voldoening schenk. Ik ben niets bijzonders. Gewoon een routineklus.

Eenmaal buiten, en uit de buurt van de zestienjarige, ben ik toch blij met mijn ontpunte look. Tegen een uur of vijf heb ik mezelf overtuigd, mijn haar zit geweldig! Ook ik ben bijzonder!

Dan komt mijn lief thuis en zegt: 'Oh, er is inderdaad niks te zien aan je haar... het zit gewoon zoals anders...'

Zucht.

Verveling - Langzaam bloed ik dood

hetzelfde werk
toch gaat 't trager
het is niet dat
ik ongelukkig ben
slechts de stroperigheid
staat mij wat tegen.
de routine voorbij
er rest mij de leegte
de zin is versijpeld
een langzaam bloeden
tot een zachte dood

na een lang weekend

schud het zand maar uit je haar
en zet je slippers in de kast
de lucht van barbecue
en frisse lucht
zul je weldra niet meer ruiken

morgen om zes uur
is de wekker weer de baas

Stormlucht boven Vlissingen

Nog even alleen

De moussaka in de oven, de kat geamuseerd met zijn speelmuis, voetjes bloot en blogs bijgelezen. Zo. Eindelijk weer donderdagavond. Waar het zoete missen centraal staat. Hij is er niet. Even alleen.

Op het station kwam dezelfde vraag weer. Hoe het stond met mijn gedachten over kinderen. Sorry, nog steeds geen fan. Ach ja, jonge vaders... Ik vergeef het hem al voor hij het vraagt. Zijn exemplaar is dan ook bijzonder goed gelukt. Misschien moet ik hem eerdaags om een kopietje van de blauwdruk vragen.
Zoals altijd verleidt hij mij tot ego-spraak. Hij weet de vragen zo te stellen dat ik gelijk alles vertel en er niet meer aan toe kom om ze terug te stellen. Achteraf blijf ik met een gevoel vol vraagtekens achter. Ik neem me weer maar voor om volgende keer sneller te zijn, om zelf alle vragen te stellen.

Ik glimlach het weg. De avond ligt rustig voor me. Nog even stilte, nog even alleen.

De vrijheid voorbij

Om zes uur de wekker. Om zes ook weer thuis.

Ik was vrij op 5 mei. En op de zesde ook. Van mijn werk dan toch.
Van andere dingen helemaal niet.
Ik hou wel van menigten, maar niet van groepen. En groepen zijn nou juist essentieel in de menigte. Anders raak je kwijt. Maar groepen zijn te wiebelig. Ze groeien en krimpen, zijn alleen de meiden of juist ook de mannen, zijn mensen die je wilt zien met enkele die je dan weer kunt missen, om dan ineens grotendeels uit die laatste categorie te gaan bestaan.

Mijn traditie op 5 mei is om een lang gesprek te hebben over alles en niets met iemand die ik nog niet kende. En nu ik erover nadenk, is dat vaak iemand die mijn broer meebrengt. Ook dit jaar slaagde ik daarin.

Toch was het anders. Er waren tranen op de achtergrond. En op 't laatst ook woede, die ik niet kon troosten. Pijn, die ik niet kon wegnemen.
Ook de emoties hadden bevrijdingsdag. En alles wat ik wilde was ze tegenhouden. Je vast houden en het laten verdwijnen. Soms kun je echter niets beginnen. Als de vrijheid begint, zie het dan nog maar eens af te remmen.

Vrijheid is een grens, hoorde ik laatst. Vrijheid is dus een illusie.

Je voelde je wel vreemd ontspannen daarna. Toch weet ik dat het nog niet over is. Je huilde bijna, maar op 't laatst hield je het tegen. Maar die vrijheid heb je natuurlijk. Vrijheid is je grenzen kiezen.

Vandaag ging om zes uur de wekker. En om zes uur was ik ook weer thuis. Misschien is vrijheid wel niet hoeven kiezen. Dat het allemaal voor je bedacht wordt. Dat iemand bepaalt dat je de klok rond moet. Dat je kunt ontspannen in de kudde.

Wie weet? Het is zeven mei. De vrijheid is weer voorbij.

The day after

Niet instappen - trein wordt gereinigd lees ik. Ik loop door tot mijn vaste deur, zodat ik zometeen op mijn vaste plek in de trein kan plaatsnemen. Negen minuten en 54 seconden voordat de trein vertrekt klappen de bordjes om en braaf stap ik in. Het ruikt wat vreemd in de trein, maar ik zoek toch mijn plek op. Waar het helemaal vol ligt met flesjes, papiertjes en andere rommel. Vertwijfeld sta ik even stil. Dan besluit ik boven te gaan zitten, in de stiltecoupe, maar op geografisch dezelfde plek.
De geur dringt tot me door en ineens realiseer ik me dat het een kroeglucht is. Terwijl mijn schoonzolen zuigende geluidjes maken wanneer ze aan de vloer blijven plakken stel ik vast dat Koninginnedag blijkbaar gewoon plaatsgehad heeft en de schoonmakers blijkbaar nog aan het uitkateren zijn. Nou ja, je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxe paarden. Even later vertrekt de trein en ben ik onderweg naar een erg rustige dag op mijn werk.

En het licht ging aan

Hoe was het ook weer, dat je met aangeschoten blik knipperde tegen de tl-lampen die de kroeg ineens verlichtten rond half 4? Dat ineens de bleke dronken koppen van de mensen om je heen duidelijke sporen vertoonden van gebrek aan slaap en overschot aan gifstoffen naar keuze: uitgelopen make-up, drankresten en nicotinewalmen, of de secretie uit de eigen porien.
En dan wankel en depressief naar huis om leeg in een koud bed te kruipen. Hoe was het voor het licht aanging?

En hoe was het, voor ik jou kende? Voor er elke dag een vlindertje rond mijn hoofd vloog? Voordat ik en jij we waren. Hoe was het voor de zonnestralen mij gevonden hadden? Voordat de kleffe burgerlijkheid veranderde in knusse gezaamlijkheid? Hoe was het voor het licht aanging?

Hoe was het eigenlijk voor het licht aanging? Voor ik ineens zag hoe zinloos wij als schaatsertjes op het wateroppervlak ronddraaien? Hoe was het voor ik het plezier in werk verloor, voor mijn dromen uitgedroogd tot stof verwoeien? Hoe was het voor ik nog dacht dat alles kon? Hoe was het voor het licht aanging?

Het licht ging aan. Keer op keer. En soms was het goed. En op de zevende dag ging het licht aan, en ik zag dat het goed was. En soms ook niet. Maar er kwam altijd een nieuwe zevende dag. Het licht ging altijd aan.

Intiem gesprek in de trein (of: de kunst van de openlijke cryptiek)

Of ik wel eens...? Met een...?
Nou, ja hoor, natuurlijk. Ik wel.
Echt? Hihihi. Maar dan mis je toch...? Ik zou dat nooit... hoewel... tja, als ik ooit zou gaan scheiden, maar dat gebeurt toch niet, dan... ja, dan! Wie weet? Dan zou ik ook wel gaan proberen. Want dan is het toch maar voor de jeweetwel. Hihi. Maar echt verliefd... nee...
Och, nou ja, ik moet zeggen, IK heb toch wel eens... misschien een of twee keer... nou ja, het is wel anders natuurlijk, ik denk niet dat... tja, vrouwen zijn toch anders he, die kunnen zo... zo... nou ja gewoon...
Ja maar een relatie zou je toch niet zien zitten? Toch? Nee, ik denk niet dat... Maar zomaar voor de dinges dus... hoe was dat dan? Nee wacht eigenlijk, nee... Maar dan verandert toch je hele relatie met die persoon?
Welnee! Dat maakt toch niet uit? Of je nu met de een of met de ander... je moet elkaar wel vertrouwen natuurlijk, maar dat spreekt voor zich...
Nou, ik denk dat ik e gewoon niet ertoe aangetrokken zou voelen.
Hmm, maar dat is toch eigenlijk onzin? Je gaat toch voor de persoon, niet voor het uiterlijk? Het maakt niet uit of iemand lang of kort of donker of licht is, waarom zou dit dan wel uitmaken? Het enige wat ervoor te zeggen valt is dat je bij deze verdeling in groepen natuurlijk wel meer generaliserende uitspraken kunt doen, er zijn meer vaststaande verschillen tussen deze uitersten, dan wanneer je het over bijvoorbeeld lichaamsgewicht hebt... Dit verschil draagt ook bij aan de persoonlijkheid van iemand. Daar moet je wel tegen kunnen natuurlijk.
Ik weet het niet. Volgens mij is het allemaal maar aangeleerd. Ik heb zelfs gelezen dat de hoeveelheid stress van de moeder tijdens de zwangerschap hiervoor bepalend is. Voor welke van de twee je uiteindelijk gaat... Oh, ik hoop maar dat ik dat soort stress niet gehad heb dan!
Ja wat is dat nou voor een uitspraak? Maakt dat wat uit dan? Hou je minder van je kind wanneer..?
Ja zie je nou hoe moeilijk het is? Zelfs ik ben er heel dubbel over en ik geloof niet eens dat het echt is...
Haha, nou je weet nooit. Heb je gehoord van..? Weet je met wie die nu is? Met...!
Wat?? Nee, echt?

...

Hoera, het is er weer tijd voor!

ww
ardbeie
aardbeien
ardbeie
rdbei
dbe

een en een is een

'een en een is twee'
leerde juf Margreet mij
in de eerste klas

een ongebruikt senseo apparaat
en nog een erbij
dat zijn er twee

een compleet servies
en anderhalf van jou
dat zijn er ongeveer wel twee

maar jouw kleren
en de mijne erbij
is toch maar een garderobe

en vijf jassen
die ik naast de jouwe hang
zijn er eerder tien

toen ik zes was
had ze gelijk, mijn juf
een en een was twee

maar vandaag
is tellen niet genoeg
mijn huis en het jouwe
zijn er samen een

Red Sesamstraat!

Neerlands eerste multi-culturele programma, waar wij allemaal mee opgroeiden, dat mede als doel had om kleuters, voor zij de schoolleeftijd bereikten, net dat duwtje extra te geven in de ontwikkeling, dreigt ten onder te gaan.

Jawel, men gaat het uitzenden om 5 uur in plaats van half 7, wanneer het kijkersaantal daalt van 400.000 naar 30.000.
Draag je steentje bij en laat dit niet gebeuren:

www.sesamstraatnaarhalfzeven.nl

Boekenweekgeschenk

Ik keek nog maar eens naar de kaft van mijn boek. Was de titel misschien op mysterieuze wijze veranderd in 'Stoor mij, ik lees'?

Ik vroeg mij af waarom men altijd wil weten of een boek 'iets is', maar het er nooit voor over lijkt te hebben het zelf te lezen.

Liefste

De stilte
heeft zich gevuld
met jouw naam

die nog immer klinkt
wanneer ik mijn ogen sluit

jij hebt me zacht gemaakt

Zomaar een gelukkige donderdag

Lentelucht nog in mijn haar van vanmiddag achter op de fiets bij Samantha Sammy die van die mooie groene kattenogen heeft.
Kaarsjes aan, onder een dekentje op de bank met spinnende kat, die tot een perfecte circel opgerold bovenop me ligt te slapen.
Mijn lief komt strakjes thuis.
Op tv een lieve film die mij stil maakt. Een film over pijn en dood en hoe het leven toch weer mooi wordt. Over woede en verdriet en vergeving. Over tweede kansen en hoe iedereen zijn eigen verhaal heeft. Marilyn Hotchkiss Ballroom Dance and Charme School.

Alledaagse Schoonheid

God en de Naakte vrouwen die per ongeluk over elkaar heen vallen

We leven in een vervlakkende maatschappij. Nu ben ik me terdege bewust van twee belangrijke feiten:

1. Als ik deze open deur nog verder zou intrappen, dan vloog hij uit zijn hengsels;

2. Vervlakkend is geen bestaand woord.

Beide doen echter niets af aan de inhoud.

Vandaag las ik in de krant dat God een mobiel telefoonnummer heeft. Kunstenaar Hans van der Dong uit Grijpskerk in Groningen heeft dit nummer in het leven geroepen zodat mensen al pratend hun gedachten kunnen ordenen. Hijzelf en een aantal dichters spreekt telkens een ander voicemailbericht in. Het nummer 06-44244901 is een halfjaar bereikbaar. (Bron: ANP, Sp!ts 2 maart 2009, Ff bellen met God.)

Ik glimlachte en bladerde verder voor ik er erg in had. Nog niet eens zo heel lang geleden zou zo'n bericht toch op zijn minst begeleid moeten zijn door uitspraken als 'protest tegen de oppervlakkigheid', 'aanklacht tegen de digitalisering' of 'symbolisch met diepere betekenis'. Vandaag niet. Vandaag is het normaal dat iemand op dit idee komt. Waarom ook niet? In deze drukke tijden is het juist logisch dat we ook op het gebied van religie instant gratification verlangen.

Bidden en ondertussen gewoon doorgaan, altijd doorgaan. Wat nou, telefoon uit? Wat nou, ontspannen en je hoofd leegmaken?

Soms deel ik mijn schrijfwerk met de wereld voordat het af is. Degene waar ik het eerste gedeelte mee deelde, probeerde het nummer direct uit: 'U spreekt met God, op dit moment ben ik niet aanwezig. Spreek een boodschap in of bel later terug. Wie weet wat u dan hoort...'

Als om mijn punt te versterken reageerde zij: 'OPLICHTERS! IK WIL GOD!'

Toen ik vanmiddag de trein terug naar huis nam, had die 5 minuten vertraging. Twee jongens stonden verderop te praten. Toen het zoveel uur zevenenveertig was, keek een van hen naar het mededelingenbord. De vertraging stond netjes aangekondigd. 'Jezus, kuttrein! VIJF minuten! Is er nou weer eentje voor gesprongen?'

Mijn eerste gedachte was: 'Ik hoop het niet, dan wordt de vertraging wel wat langer dan 5 minuten.'

Het is waar, de laatste tijd zijn er relatief veel treinongelukken gebeurd. Heel erg, bijna vergeten we er onze vertraging door. Maar niet helemaal. We moeten door.

Ik vroeg laatst op mijn blog om een onderwerp, waar ik een langer stuk over kon schrijven. Ik kreeg welgeteld een reactie. Of ik over het onderbewustzijn kon schrijven. Of intuïtie. Een mooi, zinnig onderwerp. Slow gratification.

Ik zou kunnen schrijven over hoe ik altijd bepaalde dingen aanvoelde. Dat mijn pols pijn ging doen toen mijn toenmalige vriendje een blessure van het tafelvoetballen had. Hoe ik altijd de telefoon net oppakte voor hij ging rinkelen. Hoe ik, voor de tijd van de nummerherkenning, altijd al wist wie er belde voor ik opnam.

Is dit intuitie? Of telepathie?

Hoe wist mijn vader dat hij de auto zou moeten gaan vervangen, maar dat mijn moeder gelukkig niets mankeerde, enkele uren voordat zij een aanrijding had?

Hoe wist ik dat ik mijn kat moest knuffelen op de dag dat hij werd overreden?

Het verzoek ging verder: Hoe je soms iemand ontmoet die je om onaanwijsbare redenen niet mag. Of juist wel.

In het licht van mijn open deur: graag zou ik hier de antwoorden in een prachtig essay op geven. Helaas, ik heb hiervoor geen verklaringen. Misschien moet hij God maar bellen.

Het verzoek sloot af met: 'Anders vind ik 'naakte vrouwen die per ongeluk over elkaar heen vallen' ook goed'.

De vervlakking is overal: Ik vond het een goed idee.

Een paar minuten later kreeg ik een tweede suggestie van dezelfde persoon: 'bemoeienissen van derden'.

Het klonk me op dat moment wat negatief in de oren, maar eigenlijk sluit het heel mooi aan bij mijn verhaal.

Niemand interesseert zich nog voor de ander. Is iemand zo tot wanhoop gedreven dat hij voor de trein springt? Is iemand zo gejaagd dat ze niet goed uitkijkt of er van de andere kant misschien een trein komt? Prima, zolang ik maar geen vertraging heb.

Misschien is dat onze redding, misschien moeten we ons wat vaker met anderen bemoeien.

Laatst liep ik in een goedkope winkel, op zoek naar een of ander schoonmaakmiddel.

'Mama, mag ik deze? Het is een cowboyhoed!' gilde een ventje naast me. Hij zwaaide een oranje carnavalsattribuut rond. Moeder keek een halve tel naar hem en besloot dat hij hem niet kreeg. Jongetje liet de hoed vallen en huppelde achter zijn moeder aan voor een volgend hebbeding.

Ik kon het niet laten. 'Ik geloof niet dat die hoed daar hoort hoor,' zei ik. 'Ja maar, hij lag al op de grond...' sputterde het joch. Onder mijn blik raapte hij de hoed op en legde hem vlug weg. Moeder keek alleen enigszins verrast naar mij om. Het interesseerde haar niet dat haar zoon zijn rommel niet opruimde, evenmin dat een vreemde zich ermee bemoeide.

Misschien kan ik de vervlakking niet tegenhouden. Misschien ben ik Dona Quichote. Misschien heb ik niks te zeggen over intuitie of onderbewustzijn, maar wie weet kan ik voorkomen dat de naakte vrouwen per ongeluk over elkaar heen vallen.

Pareltje

Als je in de gelegenheid bent, ga dan naar Romeo over Julia. Het bekende verhaal, maar dan snel, grappig en eigentijds gespeeld.

Tip van de week

Featherfan? Neem dan ook eens een kijkje op ellzinnelijk.nl.

Collega's met spelfouten

'er zijn er genoeg in de wereld die het woord vacantie amper kunnen spellen'

Omdat het voor mij anders is dan het voor jou was

Ik ben jou niet
Lieve schat
Ik heb het zo zwaar
Als jou nog niet gehad

We zijn ouder
Wellicht ook wijzer
Ik zie de herkenning
In je ogen
Maar jouw gevoel
Heeft je bedrogen

Ik ben jou niet
Lieve schat
Ik heb wat anders
Dan jij met hem had

Valentijnspicknick - even naar Frankrijk rijden gewoon omdat het kan

ja je schrijft zo weinig tegenwoordig...

Inspiratie
Blijkt vluchtig
En glad als een vis
Ideeën
Tollen rond
Zodat ik ze elke keer mis

Ik *kuch* van jou

Omdat je kleiner bent dan ik
Omdat je te lui was om te leren praten
Omdat je me toch wel lief moet vinden
Omdat je anders bent dan ik
Omdat je precies zoals ik bent
Omdat je bang bent voor vleesetende planten
Omdat je net zo in de problemen komt met mannen als ik
Omdat je beter met mama overweg kunt
Omdat je mijn advies vraagt en opvolgt of negeert
Omdat je kat geschift is
Omdat je al je chickies kwijt bent
Omdat je veel te veel schoenen hebt
Omdat je kledingrek breekt onder zijn gewicht
Omdat je veel eerder je rijbewijs hebt dan ik
Omdat je een eenogige smiley kunt nadoen
Omdat ik je tenen altijd moest tellen

Om al deze redenen
Ben je mijn favoriete zusje

Koude warmte

Het is koud, maar de zon schijnt.
Aan de rand van de stoep staat een ouder echtpaar met fiets stil.
Haar voorwiel klapt om en de fiets dreigt te vallen. Hij staat achter haar en wil haar helpen, maar hierdoor kan hij ook nog maar net zijn fiets in evenwicht houden. De handschoenen van de vrouw vallen op de grond, maar de man kan er net niet bij. Ik besluit een goede daad te verrichten en wijk af van mijn koers zodat ik ze kan oprapen.
Een jongen loopt mij snel voorbij, maar voor ik kan schrikken van zijn abrupte inhaalmanouvre bukt hij zich, raapt de handschoenen op en geeft ze aan de man.
Hij loopt snel verder... Ik glimlach.

Wie zei er dat onze generatie niet meer behulpzaam is?

De fanclub groeit

Na een periode van doelloosheid en ' heeft het allemaal wel zin', blijkt mijn fanclub toch nog steeds te bestaan, en - opvallender - nog te groeien.

Ondanks het uitblijven van mijn jaarlijkse overzicht in december (wat misschien alsnog komt. dus wanhoop niet, trouwe fans), heb ik plannen om dit jaar met hernieuwde energie te blijven schrijven.

Hierbij daag ik de lezers uit: wie brengt mij het origineelste onderwerp om een stuk van 500 tot 1000 woorden over te schrijven. De winnaar krijgt een eervolle vermelding op Feathers.

;)

Citaat van de dag

Het woord toeval bestaat slechts
omdat onze hersenen te klein zijn om
alle samenhangen te begrijpen.

~ Dick Hillenius

Ziek 2009: Dag 6

Ja, 40 graden koorts is toch wat veel om in een weekendje te overwinnen... terug naar bed...

Isn't it ironic

Aangezien je hier al bijna een jaar praktisch woont, besluit je de vaste telefoon ook maar eens op te nemen wanneer je alleen thuis bent...
Natuurlijk is het een verkoper die naar de ex-vrouw van je lief vraagt...

troostliedje

wanneer de druk te hoog wordt
wanneer de kou van binnenin komt
wanneer de winter warm voelt aan je hart
kom bij mij
en laat me huilen om jouw leed

wanneer je geen waardering krijgt
wanneer je pijn hebt
en je eenzaam voelt met mensen om je heen
kom bij mij
ik zal huilen om jouw leed

ik zal huilen om jouw leed
want jij moet je tranen verbergen
jij moet sterk zijn, niet versagen
maar lieverd, dit hoef je niet alleen te dragen

dus kom bij mij
laat mij huilen om jouw leed
zoals je ook voor mij ooit deed

Toch maar eens een andere baan zoeken...

Wanneer iets je te veel energie kost, in plaats van dat je er energie van krijgt, moet je ermee stoppen.
Wanneer dat iets ervoor zorgt dat je je inspiratie voor energiegevende dingen kwijt raakt, dan moet je er gisteren mee stoppen.

werkwerkwerkwerkwerkwerkwerkwerkwerkwerk

Donderdag
Lief dagboek, vandaag mocht ik aan een nieuw kladblok beginnen op mijn werk. Een mooi nieuw begin, ik heb zolang mogelijk gewacht met het beschrijven van het eerste blad. Er is hier zo weinig mooi en ongeschonden...

Maandag
Lief dagboek, vandaag zat er iemand op mijn werkplek. Ik was gedwongen een andere plek te zoeken waardoor ik erg lang bezig was met inloggen. Het was een aangename afwisseling om de mensen van de helpdesk eens te spreken. Hopelijk kan ik morgen weer op mijn gebruikelijke plaats zitten.

Woensdag
Lief dagboek, mijn headset is vandaag kapot gegaan. De klanten aan de telefoon konden mij niet meer verstaan. De nieuwe headset voelt raar aan op mijn oren, het schuimrubber is groter en het geluid is anders. De microfoon ziet er modern uit, maar ik mis het schuimrubber bolletje dat er rond zat. Het was een treurige dag.