Opgelaten (waarom je geen rare koosnaampjes moet gebruiken, zéker niet op een plaats waar mannen eigenlijk niet thuishoren)

Ok, het was misschien niet helemaal doordacht. Maar, eerlijk is eerlijk, het was ook per ongeluk. Dus ik had een excuus voor mijn ondoordachtheid.

Ik loop rustig door de winkel en kijk rond op mijn gemak. Ik pak hier en daar wat uit het rek en kuier verder. Een klein jochie pakt een setje en houdt het voor zijn lichaam en gilt van plezier. Zijn moeder en oma schateren. 'Je weet toch, je bent een jongetje, jij hoeft geen BH', roepen ze met een dik Surinaams accent. Ze verlaten de winkel. Ik kijk het jochie lachend na terwijl hij nog probeert een greep tussen een paar strings te doen.

Ik richt mijn blik weer op de rekken op zoek naar mijn maat. Het is lastig iets te vinden wat niet voorgevormd of -gevuld is.
Ineens word ik me bewust van een glimlach in mijn blikveld. Automatisch glimlach ik terug. 'Leuke jongen', denk ik. Ineens dringt het tot me door dat er met me geflirt wordt. Terwijl ik mijn armen vol ondergoed heb. En alsof het nog niet erg genoeg is, realiseer ik me hoe vreselijk ongepast het is, want welke man komt er nou in zijn eentje in een lingeriezaak? Juist, zijn vriendin kan niet ver weg zijn.

Ik trek me terug in de paskamer. Na een hele serie BH's houd ik er twee over en heb ik al mijn tekortkomingen in de onverbiddelijke tl-verlichte spiegel kunnen bewonderen. Maar nu, twee is niet genoeg... Derde gratis dus dwaal ik verder. De winkel is niet groot dus ik voel me wat deja-vu'erig en ik blijf stilstaan. Weer een glimlach. Snel kijk ik de andere kant op en een dame komt me helpen. Op basis van mijn eerdere keuze weet ze iets voor me te vinden en ik verdwijn weer achter het gordijn. Naast me roept een stem om haar 'poepje'. Of hij even wil komen kijken.

Licht zwetend maar opgelucht sta ik even later bij de kassa. De glimlach staat op wacht voor de paskamers. De stem roept weer en de glimlach reageert. Nog even kijkt hij naar me met een bijna verontschuldigende glimlach.

Met een uitgeputte bankpas verlaat ik de winkel. 'Arme jongen', denk ik. 'Wat zal hij zich ongemakkelijk gevoeld hebben.'

Pouce-beest

Vrijdagavond en alles is rustig. Lief is gaan spelen bij zijn vriendje.
Ik hang ongegeneerd op de bank met thee, chocola en dekentjes onder handbereik. Soepele sitcoms wisselen elkaar af op het scherm dat ik helemaal voor mezelf heb.

Helaas, ook vandaag is er reclame. Ik kijk naar het beeld op het moment dat Glorix gepromoot wordt. Twee toiletpotten, twee handen, twee flessen bleek. Simpel maar doeltreffend. Gaat tot wel 10 dagen langer mee. Voor en na deze openbaring worden nog even de schattige kinders getoond die beschermd moeten worden tegen al dat 'onhygiënisch vuil'. Omdat het weekend is, negeer ik deze groen-gras-uitspraak (ook wel bekend als een pleonasme voor de connaisseurs onder ons) en kijk ik naar een meisje dat zich met handen en voeten vasthoudt om op de pot te klimmen. En plots... loopt er een rode kat door het beeld.

Pardon?

Stel je voor: je bent reclamemaker en je weet een opdracht voor Glorix binnen te slepen. Je gaat met je hele gezin aan de tompouce en daarna begin je je brainstorm. Je moet NU pieken. Je moet briljant uit de hoek komen. En ineens heb je het: het heeft iets huiselijks, iets gezelligs nodig. Kinderen alléén is niet genoeg. Nee, er moet een huisdier bij. Misschien een hond? Nee, honden zijn te rommelig. Een rustige hond werkt averechts... maar... ja. JA. Een kat. Tevreden neem je nog een hap van je tompouce. Zo, weer een klus geklaard.