Stormlucht boven Vlissingen

Nog even alleen

De moussaka in de oven, de kat geamuseerd met zijn speelmuis, voetjes bloot en blogs bijgelezen. Zo. Eindelijk weer donderdagavond. Waar het zoete missen centraal staat. Hij is er niet. Even alleen.

Op het station kwam dezelfde vraag weer. Hoe het stond met mijn gedachten over kinderen. Sorry, nog steeds geen fan. Ach ja, jonge vaders... Ik vergeef het hem al voor hij het vraagt. Zijn exemplaar is dan ook bijzonder goed gelukt. Misschien moet ik hem eerdaags om een kopietje van de blauwdruk vragen.
Zoals altijd verleidt hij mij tot ego-spraak. Hij weet de vragen zo te stellen dat ik gelijk alles vertel en er niet meer aan toe kom om ze terug te stellen. Achteraf blijf ik met een gevoel vol vraagtekens achter. Ik neem me weer maar voor om volgende keer sneller te zijn, om zelf alle vragen te stellen.

Ik glimlach het weg. De avond ligt rustig voor me. Nog even stilte, nog even alleen.

De vrijheid voorbij

Om zes uur de wekker. Om zes ook weer thuis.

Ik was vrij op 5 mei. En op de zesde ook. Van mijn werk dan toch.
Van andere dingen helemaal niet.
Ik hou wel van menigten, maar niet van groepen. En groepen zijn nou juist essentieel in de menigte. Anders raak je kwijt. Maar groepen zijn te wiebelig. Ze groeien en krimpen, zijn alleen de meiden of juist ook de mannen, zijn mensen die je wilt zien met enkele die je dan weer kunt missen, om dan ineens grotendeels uit die laatste categorie te gaan bestaan.

Mijn traditie op 5 mei is om een lang gesprek te hebben over alles en niets met iemand die ik nog niet kende. En nu ik erover nadenk, is dat vaak iemand die mijn broer meebrengt. Ook dit jaar slaagde ik daarin.

Toch was het anders. Er waren tranen op de achtergrond. En op 't laatst ook woede, die ik niet kon troosten. Pijn, die ik niet kon wegnemen.
Ook de emoties hadden bevrijdingsdag. En alles wat ik wilde was ze tegenhouden. Je vast houden en het laten verdwijnen. Soms kun je echter niets beginnen. Als de vrijheid begint, zie het dan nog maar eens af te remmen.

Vrijheid is een grens, hoorde ik laatst. Vrijheid is dus een illusie.

Je voelde je wel vreemd ontspannen daarna. Toch weet ik dat het nog niet over is. Je huilde bijna, maar op 't laatst hield je het tegen. Maar die vrijheid heb je natuurlijk. Vrijheid is je grenzen kiezen.

Vandaag ging om zes uur de wekker. En om zes uur was ik ook weer thuis. Misschien is vrijheid wel niet hoeven kiezen. Dat het allemaal voor je bedacht wordt. Dat iemand bepaalt dat je de klok rond moet. Dat je kunt ontspannen in de kudde.

Wie weet? Het is zeven mei. De vrijheid is weer voorbij.

The day after

Niet instappen - trein wordt gereinigd lees ik. Ik loop door tot mijn vaste deur, zodat ik zometeen op mijn vaste plek in de trein kan plaatsnemen. Negen minuten en 54 seconden voordat de trein vertrekt klappen de bordjes om en braaf stap ik in. Het ruikt wat vreemd in de trein, maar ik zoek toch mijn plek op. Waar het helemaal vol ligt met flesjes, papiertjes en andere rommel. Vertwijfeld sta ik even stil. Dan besluit ik boven te gaan zitten, in de stiltecoupe, maar op geografisch dezelfde plek.
De geur dringt tot me door en ineens realiseer ik me dat het een kroeglucht is. Terwijl mijn schoonzolen zuigende geluidjes maken wanneer ze aan de vloer blijven plakken stel ik vast dat Koninginnedag blijkbaar gewoon plaatsgehad heeft en de schoonmakers blijkbaar nog aan het uitkateren zijn. Nou ja, je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxe paarden. Even later vertrekt de trein en ben ik onderweg naar een erg rustige dag op mijn werk.