Ik weet niet of het aan mij ligt.
Of aan het feit dat ik niet zo vaak meer thuis ben.
Of aan jou. Of aan het weer. Of...
Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat het beter is.
Losser. Vrijer.
Dat het even mijn hart brak, maar wel omdat het nodig was.
Niets is zeker. Maar dat is het ook nooit geweest.
Alleen was ik dat even vergeten.
Ik was bang om je kwijt te raken, omdat ik dacht dat ik je vast moest houden.
Sorry lief, ik was vergeten wie je bent. Ik was vergeten wie ik ben.
En dat bij je zijn gewoon zo leuk is, juist omdat je anders bent.
Dank je dat je me hielp te herinneren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten