Ooit schreef ik 'Hoe was het voor het licht aan ging?'
Maar gloeilampen zijn al een tijdje verboden en niemand heeft de moeite genomen het kapotte peertje te vervangen door wat anders.
En eerst is het donker wel spannend. Het is nieuw en onverwacht. Maar na een tijdje is duisternis alleen nog maar duisternis. Het hindert je in je dagelijkse dingen, maakt simpele dingen ingewikkeld.
Ik ben op zoek naar een zaklamp. Een gordijn dat open kan. Een kaars desnoods. Ik snak naar het licht.
Ik wil weer kunnen zien voor ik vergeet hoe de wereld eruit ziet.
De warmte van het licht kunnen voelen.
Niet meer alleen zijn.
Ik heb een schakelaar gevonden. Ik hoef hem alleen maar over te halen.
Maar nog niet. Nog even niet. Want als het licht eenmaal weer aan gaat, wat doe je dan als blijkt dat er niets meer te zien valt?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten