Gezeik

Het is nog een halfuur tot de pauze, maar ik moet echt NU.
Ik glip van mijn werkplek en haast me naar het toilet.
Ookal heb ik vandaag gewoon een broek aan, toch ga ik netjes richting de deur waar de benen van het poppetje onder een driekhoekig rokje uit komen.
Dan komt er ineens iemand de hoek om die mij bijna omver loopt. Hij gaat de andere deur binnen. Ik vang een glimp op van die geheime wereld: het herentoilet.

Ik plaats van vier dichte deuren zijn daar een soort schotjes aan de muur bevestigd, waar de urineerder tussen gaat staan. De essentiele delen zijn dan min of meer afgeschermd, maar verder ben je blootgesteld aan je medezeikers.

Lijkt mij niks. Ik ben niet preuts aangelegd, maar toch, ik voel geenszins de behoefte om de gezichtsuitdrukking op zulke momenten van mijn collega's te zien. Of erger, van je baas. Hoe gedraag je je in godsnaam tijdens een functioneringsgesprek nadat je samen hebt staan kletteren?

Dit schiet allemaal door me heen op het moment dat ik me terugtrek achter een veilige deur. Uit het hokje naast me hoor ik een hoop gerammel. 'Oh, papier is zeker op, de rol wordt vervangen,' denk ik automatisch. Nog wat gestommel: de vuilnisbak.

Als ik even later in gevecht ben met de handdoek, komt mijn teammanager uit het hokje. Ze glimlacht en begint een verhaal over tampons.

Misschien moet ik niet zo zeiken...