Hoi

Ik heb ongeveer 250 collega's. De kans is groot dat er dan een paar minder leuke tussen zitten. Die zijn er dan ook. Maar vooral leuke. Hoewel ik ze lang niet allemaal goed ken. Maar die ik wel ken, die zijn wel leuk. Anders wil ik ze vanzelf niet kennen.
Tussen die grotendeels leuke collega's zit helaas ook één helemaal niet leuke. Ze (ja het is natuurlijk een ze, dat heb je met vrouwen hè, die vinden mekaar nooit leuk) is namelijk een beetje dom. Of nee, ze is eigenlijk érg dom. Dat zeggen een heleboel van de leuke collega's. Niet tegen haar natuurlijk, want ze ziet er voor onze mannelijke collega's best aantrekkelijk uit. Diep uitgesneden decolleté en zo. Strakke truitjes, strakke broek - met veel te dikke kont, zeggen wij vrouwen dan, haar dat altijd goed zit, veel make-up en oh ja, meestal in het zwart. Omdat het afkleed natuurlijk, zeggen wij vrouwen dan.
Dus nou ja, pfoe, daar mogen we dan niet van zeggen dat ze dom is, want dan denkt iedereen natuurlijk dat we jaloers zijn. Terwijl er niks is om jaloers te zijn, want ze is dom. Zo dom dat ze ons werk niet kon doen, dus is ze naareen andere afdeling verhuisd. Waar wij dan weer van afhankelijk zijn.

Gelukkig komen we niet vaak direct met haar in contact. Soms loopt ze over de afdeling, maar dan doet zij alsof ze het druk heeft met belangrijke zaken en wij moeten ineens allemaal toevallig net de andere kant op kijken, dus dan hebben we er geen last van. Dat regelen wij vrouwen toch maar even mooi onder elkaar.

Een paar weken geleden kwam ik haar tegen in de supermarkt. We reden bijna tegen elkaar op met onze karretjes. 'Oh, hoi' zei ik. 'Hoi', zei zij ook. Snel liep ik door. Ik had ineens helemaal geen rijst meer nodig. Waarom was ik daar eigenlijk, het was duidelijk dat daar al iemand was en ik heeeeelemaal aan de andere kant van de winkel moest zijn. Ik hoorde haar kind vragen: 'Wie was dat mama?' Ik maakte dat ik weg kwam. Even later bij de kassa stond ze vlakbij me. Snel keken we allebei de andere kant op. Kind had me gezien. 'Kijk mama, daar is ze weer.' Stom kind. We glimlachten en onhandig zeiden we weer hoi. We moesten wel. We waren het sociaal verplicht. Als je één keer gehoid hebt, moet je dat blijven doen. Anders ben je niet sociaal. En sociaal is wenselijk gedrag. En onwenselijk gedrag keuren wij af. Gelukkig schoot het kassameisje op.

Vandaag op m'n werk liep ik nietsvermoedend te doen alsof ik het druk had, toen ik haar ineens tegenkwam. Terwijl iedereen ineens toevallig de andere kant op keek, zeiden wij 'hoi' tegen elkaar. Toen ze weg was, zag ik al mijn leuke collega's naar me kijken. Hun ogen zeiden: 'Waarom zeg jij hoi tegen haar? Ben jij nog wel een leuke collega?' Hun monden bleven dicht, maar het was al te laat. Ik was geveld door een sociale regel...