Twee jaar

Was het niet gisteren? Ik zie nog hoe je binnen kwam. Ik voel nog de wanhoop. Weet nog precies hoe ik het binnen wilde houden, maar de woorden kwamen, lieten zich niet tegen houden. Een stortvloed. Een zondvloed. Alles onder water, loslaten en jezelf laten zinken. Om weer boven te komen moet je de bodem raken zodat je je af kunt zetten.

Die bodem heb ik wel bereikt. Het oppervlak komt zelfs weer in zicht. Nog even en ik zal naar adem happend boven komen. Hoestend en proestend en knipperend tegen het felle ongebroken licht.

Wie zal er zijn om me op te vangen?