Hij is lang. Zijn spijkerbroek is netjes, maar eigenlijk heeft hij er de billen niet voor, een bruine riem met glimmende spijkers erdoor houdt hem daarom op. Je kunt net een randje helblauwe stof van zijn ondergoed zien. Erboven heeft hij een legerprint shirt met korte mouwen. Het is net iets te strak voor iemand van zijn leeftijd. Eroverheen heeft hij een visnethemd. Beiden zijn ook net iets te kort, zodat, wanneer hij danst, zijn buik te zien is. Hij hangt iets over de broek. Omdat hij zo lang is, moet hij een beetje voorover buigen als hij danst. De blonde meiden die hij over de dansvloer leidt, worden getrakteerd op zweetdruppels. Hij weet ze wel te sturen, dat wel. Al is het met een Hollandse houterigheid die de uitdrukking van zelfgenoegzaamheid zo misplaatst doet overkomen. Niemand wijst hem af, hij weet wat hij doet. Op de dansvloer is hij de koning te rijk.
Zij is duidelijk wat ouder. Ze draagt een spijkerbroek met borduursels en strass-stiksels op het zitvlak. Hij zit te strak rond haar middel. Of eigenlijk onder haar middel. De broek is te jeugdig voor haar. Een roze trui om haar afhangende schouders. Het laat haar haar er flets uitzien. Haar gezicht is getekend. Met make-up heeft ze geprobeerd zich te verjongen. Als ze danst, beweegt ze zich wat onbeholpen. Je ziet haar mond bewegen wanneer ze meetelt met de muziek om maat te houden. Ze danst met plezier. Alsof het haar even alle ellende doet vergeten.
Heimelijk kijkt ze naar hem. Vergeleken met hem lijkt ze nog kleiner. Ze praten met elkaar met een soort van verlegenheid. Dit zijn mensen die weten hoe het leven in elkaar zit, maar ervoor kiezen om er het beste van te maken. Ze bouwen hun werkelijkheid van de warme klanken van de muziek. Morgen, als het licht wordt, zal de sleur ze weer verwelkomen. Maar nu, nu hebben ze mambo, merengue, bachata... Nu delen ze hun wereld met een lotgenoot. Binnenkort zullen ze elkaar vinden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten