Het lost niets op hoor, als je dat soms dacht.
Zij geeft, hij geeft, en op het einde blijven ze beiden met lege handen, of erger, lege harten over...
Die zoete intoxicatie verdwijnt altijd, wat achter blijft is minder dan ervoor.
Maar, na een tijdje wen je eraan. Zo schijnt het althans. Of misschien houden we op er om te geven. Ik weet het niet. Feit blijft dat je altijd ergens toegeeft. Soms net te veel, vaak net te laat.
Het werkt niet omdat het prettig is. Oh nee. Juist tegenovergesteld. We houden ons voor dat het prettig is, want het werkt immers. Misschien niet goed, maar werken doet het.
Toch, ongelukkig is het niet. Je moet soms even tussen de bomen door voordat je het bos kunt zien. En tussen het lommer is het uiteindelijk aangenaam toeven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten