Ik kijk naar mijn spiegelbeeld, terwijl een van de vele blondines met een soort van plantenspuit mijn haar bewerkt. 'California' staat er op het schort dat strak rond mijn nek is dichtgeknoopt.
Rond mij hoor ik de gebruikelijke inhoudsloze praat die bij dit soort gelegenheden gebezigd wordt.
Een vrouw die een paar stoelen verderop iets ingewikkelds ondergaat staat op, met schort en al, en gaat buiten voor de glazen pui staan roken. 'Dit is de ware verslaving', kweelt zij. Ze is nog niet buiten als ze al tegen een passerende bekende begint te kwetteren. De schaamte voorbij, en zo hoort het. 'Duidelijk een rasechte Vlissingse', denk ik.
Aan de andere kant naast mij zit een jong meisje, een jaar of 16. Zij krijgt een hoge bop aangemeten en haar blondine kan niet vaak genoeg zeggen hoe mooi heur haar wel is. 'Kijk nou, wat een schitterende kleur! Heb je echt nog nooit een kleurtje erin gehad? Wow, puur natuur en dan van zulke highlights!!'
De overige blondines worden erbij geroepen, het meisje zit trots in haar stoel.
Daarna komt mijn blondine weer terug. Met de plantenspuit. En de schaar. Of er veel af mag. En ja, het wordt wel iets spannender met laagjes. Maar het is duidelijk dat ik haar geen voldoening schenk. Ik ben niets bijzonders. Gewoon een routineklus.
Eenmaal buiten, en uit de buurt van de zestienjarige, ben ik toch blij met mijn ontpunte look. Tegen een uur of vijf heb ik mezelf overtuigd, mijn haar zit geweldig! Ook ik ben bijzonder!
Dan komt mijn lief thuis en zegt: 'Oh, er is inderdaad niks te zien aan je haar... het zit gewoon zoals anders...'
Zucht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten