De vrijheid voorbij

Om zes uur de wekker. Om zes ook weer thuis.

Ik was vrij op 5 mei. En op de zesde ook. Van mijn werk dan toch.
Van andere dingen helemaal niet.
Ik hou wel van menigten, maar niet van groepen. En groepen zijn nou juist essentieel in de menigte. Anders raak je kwijt. Maar groepen zijn te wiebelig. Ze groeien en krimpen, zijn alleen de meiden of juist ook de mannen, zijn mensen die je wilt zien met enkele die je dan weer kunt missen, om dan ineens grotendeels uit die laatste categorie te gaan bestaan.

Mijn traditie op 5 mei is om een lang gesprek te hebben over alles en niets met iemand die ik nog niet kende. En nu ik erover nadenk, is dat vaak iemand die mijn broer meebrengt. Ook dit jaar slaagde ik daarin.

Toch was het anders. Er waren tranen op de achtergrond. En op 't laatst ook woede, die ik niet kon troosten. Pijn, die ik niet kon wegnemen.
Ook de emoties hadden bevrijdingsdag. En alles wat ik wilde was ze tegenhouden. Je vast houden en het laten verdwijnen. Soms kun je echter niets beginnen. Als de vrijheid begint, zie het dan nog maar eens af te remmen.

Vrijheid is een grens, hoorde ik laatst. Vrijheid is dus een illusie.

Je voelde je wel vreemd ontspannen daarna. Toch weet ik dat het nog niet over is. Je huilde bijna, maar op 't laatst hield je het tegen. Maar die vrijheid heb je natuurlijk. Vrijheid is je grenzen kiezen.

Vandaag ging om zes uur de wekker. En om zes uur was ik ook weer thuis. Misschien is vrijheid wel niet hoeven kiezen. Dat het allemaal voor je bedacht wordt. Dat iemand bepaalt dat je de klok rond moet. Dat je kunt ontspannen in de kudde.

Wie weet? Het is zeven mei. De vrijheid is weer voorbij.