Half 5 en eindelijk mag ik naar huis. Terwijl mijn collega's nog een half uur doorploeteren loop ik heel cool naar buiten en zwaai nog even naar ze. Terwijl ik mijn telefoon inschakel om te zien welke mensen me allemaal gemist hebben vandaag terwijl ik de zebra oversteek, hoor ik ineens van ergens achter me heel hard mijn naam.
Ijdel als ik ben, stop ik en draai me om. 'Jij woont toch in Vlissingen?' Ehm... ja...
'Oh nou dan kun je wel meerijden als je wilt hoor.' Ehm... ok...
Aarzelend stap ik bij mijn collega in. Weigeren zou onbeleefd zijn. Qua tijd maakt het niet veel uit en ik moet toch bij het station zijn vanwege dat mijn fiets daar staat, bovendien vind ik treinen helemaal niet vervelend, maar ja, stel je voor, anders denkt ze straks dat ik haar niet mag ofzo.
Onderweg blijken we erg gezellig te kunnen kletsen en eigenlijk vliegt de rit voorbij, maar ergens in mijn achterhoofd hoor ik steeds een stemmetje sissen. Dat gaat zo:
Stemmetje: 'Ooooh jij huichelaar!'
Ik: 'Hou je mond!'
'Jij bent zoooo slecht!'
'Nietus, alleen maar praktisch.'
'Oh ja, waarom vertel je haar dan niet dat je d'r dom vindt zoals je op je blog schreef?'
'Nou eh, omdat ze eigenlijk best wel gezellig is.'
'En hoe ga je dat dan volgende keer doen met al je leuke collega's als je haar weer tegenkomt en zij er allemaal bij zijn? Dan kom je niet meer weg met alleen hoi...'
'HOU JE MOND!'
Tegen de tijd dat we bij Vlissingen zijn en ik moet uitstappen ben ik bijna vergeten dat ik haar dom vind. Eigenlijk valt het wel mee. Wat had ik ook alweer tegen haar?
Onhandig kluns ik met mijn boek en mijn broodtrommel (die zooooo stom is) en laat alles drie keer vallen. Zij vangt de trommel heel handig op en geeft hem aan.
Als ik eindelijk uitstap zeg ik: 'nou eh, tot morgen dan maar... ofzo...'
'Ja hoor ik ben er elke dag. Daaaag!'
Ik kijk haar heel erg niet na terwijl ze wegrijdt... In mijn volgend leven kom ik vast terug als naaktslak... ofzo...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten