Michel

Ik zag je vandaag. In het voorbijgaan. Of eigenlijk in het tegenkomen. Je had je niet geschoren en je haar achterop je hoofd is wat dunner geworden. Verder was jij gewoon jij. Ik had je al bijna gegroet toen het tot me doordrong dat ik jou al jaren niet gezien of gesproken heb. Wat deed je eigenlijk in Goes? Werk je hier?

Wat doe je tegenwoordig? Hoe gaat het met je?
Dat vroeg ik je allemaal niet. In plaats daarvan liep ik door. Licht geschokt.

Ook jij deed er het zwijgen toe. Heb je me wel gezien? Je keek me in mijn ogen, een fractie van een seconde, maar zag je me echt? Herkende je me?

Was je het eigenlijk wel? Heb ik me niet gewoon vergist?

Tijdens het doorlopen hoopte ik dat je om zou kijken. Me achterna zou komen. Me zou laten weten: 'Ja, ik ben het, ik heb jou ook herkend.'

Maar we liepen beiden door. Zonder omkijken.

Mijn Michel.
Als je het niet was, toch ben je nu in mijn gedachten.
Ik hoop dat het goed met je gaat.