De stoffige straatjes zijn gedompeld in een droge hitte. De namiddag is uitgestorven, de mensen hebben beschutting gezocht. Over een paar uur zullen zij tot leven komen om de lucht te bezwangeren met de geuren van houtskool en wijn. Zij zullen zich verfrissen met salades en fruit.
Ik heb verkoeling gevonden op het water. Het anker van mijn bootje heeft zich vastgegrepen aan de bodem, het gekabbel van de golven, het zuchtje wind... slaperig laat ik me ronddobberen, de wereld rond me vervaagt...
*DAMES EN HEREN, OVER ENKELE OGENBLIKKEN NADEREN WIJ STATION VLISSINGEN, VLISSINGEN IS TEVENS HET EINDPUNT VAN DEZE TREIN. WIJ VERZOEKEN U ALLEN VRIENDELIJK UIT TE STAPPEN. DENKT U BIJ HET VERLATEN VAN DE TREIN AAN UW PERSOONLIJKE BEZITTINGEN. OVER ENKELE OGENBLIKKEN, STATION VLISSINGEN, EINDPUNT VAN DEZE TREIN*
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten