Ronan Keating

Hij heeft het mooi voor elkaar. Met zijn liedjes.
De hele wereld zwijmelt weg. Alleen vergeten ze één ding.
Hij heeft geen idee waar hij het over heeft.

Alsof het allemaal zo makkelijk is. Alsof je elkaar maar aan hoeft te kijken om precies te weten wat er in de ander om gaat. Onzin!

When you say nothing at all? Ja,nou, dan weet ik dus ook nothing at all.
Hou je liedjes maar. Geef mij alsjeblieft maar woorden. Daar kan ik wat mee.

Rood licht

Ik ben vroeg en heb heel erg het gevoel dat ik mezelf moet vertroetelen. Bovendien ben ik vergeten sokken in te pakken en mijn deo is op, dus ik heb ook een aantoonbare reden om over Hoog Catharijne rond te dwalen. Voor sokken weet ik een Hema te vinden, voor deo een van de vele Etossen die hier zijn.

Tot nog toe is dit alles wat ik van Utrecht gezien heb: trein, Hoog Catharijne (wat eigenlijk gewoon het station is, maar dan vol met winkels) en mijn hotel wat direct naast het spoor ligt.

Ik loop verder. Ik koop thee bij De Tuinen. Badolie bij Rituals. Toch voel ik me nog niet genoeg vertroeteld. Ineens zie ik een groen licht.
Een namaak verkeerslicht voor de deur geeft aan dat je nú binnen kunt lopen zonder afspraak. Terwijl ik het zorgvuldig overweeg, sta ik ineens binnen. 'Kan ik uw jas aanbieden?' vraagt een meisje me. Ik zie dat ze het goed bedoelt, dus ik laat deze fout maar voorbij gaan en geef haar mijn jas, die keurig wordt opgehangen.

Er komt iemand bij me, en na enige formaliteiten-ja-gewoon-een-stukje-eraf word ik in een stoel gezet met mijn hoofd in een wasbak.

Hier moet ik even wat extra uitleg toevoegen. Ik ben trouw. Ongelooflijk trouw. Zo erg zelfs, dat toen mijn vriendin mijn haar knipte (en dat ook erg goed deed) ik tóch weer naar mijn eigen kapper terugging. Deze actie is dan ook erg atypisch voor mij. Maar goed. Daar zit ik dan. In afwachting van het Natmaken Der Haren. 'Het is vanmorgen al gewassen hoor,' zeg ik, 'dus je hoeft het alleen maar nat te ma...'
De goedkoop ruikende shampoo zit al op mijn hoofd. Hmpf. Ik ben beter gewend. Ik besluit dat het vast goede wil is van dit hele jonge meisje, en doe niet moeilijk. Het water is wat aan de koude kant van lauw, maar ook daar zet ik me overheen.

Bij het uitspoelen gaat het water net wat teveel over mijn oren. Ik verstijf. Water en mijn oren zijn geen vrienden. Zéker niet half liggend, want dan loopt het er pas echt in. Maar goed. Ik grijp de handdoek en droog mijn oren uit. Meisje legt verlegen uit dat iemand anders het gaat knippen. Ze blijkt alleen shampoomeisje te zijn. Aha.

Een veel te blond meisje komt bij me in mijn stoel. Ze heeft grote ogen. Kort vraagt ze me wat ik wens en daarna gaat ze aan het werk. Ze praat niet tegen mij. Wel met haar buurvrouw. Af en toe kijkt ze met lichte afkeuring naar me en corrigeert dan de stand van mijn hoofd. Ik doe mijn ogen maar dicht. Wanneer ze klaar is pakt ze een föhn en blaast mijn haar op de hoogste stand droog. Ik ben gewend dat dat met een ronde borstel gaat en dan langzaam maar zeker een Kapsel vormt. Niet hier.
Met haar ene hand pakt ze telkens een pluk van mijn haar en gooit ermee alsof het confetti is. Dit doet ze heel snel achter elkaar, zodat ik er uitzie alsof het stormt.
Ondertussen praat ze gewoon door met haar collega.
Haar handen zijn inmiddels bij het haar vlak langs mijn gezicht aangekomen en elke keer wanneer ze een pluk grijpt slaat ze best hard tegen mijn wang.
Opeens blaast de föhn recht in mijn oor en ik schud verschrikt mijn hoofd. 'Nee?' vraagt ze.
'Ehm...' antwoord ik. 'Ehm... nee, het was de föhn. In mijn oor. Dus...' 'Oh,' zegt ze, en ze gaat weer door.

Of ik er serum in wil. Nee dank je. Ik herinner me de shampoo van net nog. Nou, dan moet ik in ieder geval wél zelf wat erin doen, want zo kan het toch niet hoor. Mijn haar is droog.

Gelukkig laat ze het daarbij en ze begeleidt me naar de kassa. Klantenkaart? Nee. Ook dat wordt ontvangen met afkeuring. Dat is dan €33,50. Pardon?? Dat is ruim anderhalf keer wat ik normaal betaal. En dan krijg ik lekkere shampoo, voorzichtig föhnen en een kopje thee. Ik slik en trek mijn pinpas.

Eenmaal buiten voel ik direct weer de behoefte iets liefs voor mezelf te doen. Ik denk aan de badolie en loop naar mijn hotel.

Ik denk na over de ervaring die ik net achter de rug heb. Ik zag een licht, kreeg zin en ging naar binnen met een verwachting. Maar, ze deden net niet wat ik lekker vond, het rook net niet vertrouwd. De meisjes waren onpersoonlijk en ik voelde me afgewerkt. In te korte tijd stond ik onvoldaan, ontgoocheld en na een veel te hoge prijs weer buiten. Misschien had het een rode lamp moeten zijn in plaats van een groene...

Ik neem me voor mijn kapper niet meer te bedriegen.

woensdagmorgen

de dag ligt als een berg voor me uit
ik heb geen keus, ik zal er overheen moeten
na het dal in de avond
ligt er morgen weer een nieuwe berg

het is eenzaam aan de top
maar ook het dal brengt me geen lust
uitzicht op een nieuwe klim
waar toch weer een diepte achter rust

ik zoek een reden om te klimmen
maar het uitzicht van het hoogste punt
biedt me alleen maar mist en kou
waar ben je nou?