tag:blogger.com,1999:blog-72507351968746735062024-03-06T08:50:56.577+01:00FeathersTalig Strooigoed & Losse Onregelmatigheden Des LevensVeerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.comBlogger571125tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-36397198746317213662013-07-25T13:06:00.000+02:002013-07-25T13:06:43.180+02:00baby girl (give it up)give it up, give it up, give it up now<br />
gotta keep yo head up high baby girl<br />
so you better give it up, yeah<br />
<br />
you know you alright<br />
you did good and he better recognize<br />
when he done throw them lemons<br />
you stood straight<br />
servin him lemonade<br />
<br />
you better recognize baby girl<br />
cos you been runnin up the hill<br />
and he ain't beside you, no<br />
just yo shadow, girl<br />
you and yo shadow all alone<br />
<br />
give it up, give it up, give it up yeah<br />
gotta keep yo head up high baby girl<br />
so you better give it up now<br />
<br />
you know you good <br />
you done try and try again<br />
this ain't worth yo time no more<br />
cos everytime yo heart be sore<br />
yeah, yo heart is so much more<br />
<br />
so give it up, give it up, give it up now<br />
gotta keep yo head up high baby girl<br />
you better give it up now, yeah<br />
said you better give it up<br />
baby girl give it up, you gotta give him up<br />
give it up<br />
<br />Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-67862759042697579812013-07-11T15:50:00.000+02:002013-07-11T15:50:17.313+02:00Verdronken liefdesliedje<div style="text-align: center;">
Aan d’ene kant het schip</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
-miste ik de boot?-</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Aan d’and’re kant de wal</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
-of val ik in de sloot?-</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Wat is de waarde van een druppel</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Voor de regenbui?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Wat is de waarde nog van blijdschap</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Voor de gestorven mus?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Wat is de waarde van de lippen</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Waartoe het water reikt?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Wat is de waarde van de vlag</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Die op de modder prijkt? </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Met maar één oog</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Waarlijk koning?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Of door de blinde geleid?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Wordt het lam geofferd?</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Raken we alleen </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Het gedempte kalf maar kwijt? </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-42045114497932861912011-11-11T22:35:00.005+01:002011-11-12T15:26:48.563+01:00Love deliriumA broken heart lies behind this smile<br />You don't kiss me, do you miss me?<br />I haven't seen you for a day<br />Am I myself when you're around?<br />Or am I who I want to be?<br />Am I relaxed, or just inactive?<br />Kiss me, kiss me, kiss me, kiss me<br />I want to be enchanted<br />Why did you take away your magic?<br />Will you ever bring it back?<br />Behind this smile my heart is broken<br />And it's all because of youVeerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-40671900091754435052011-05-12T08:55:00.001+02:002011-06-16T20:40:14.117+02:00Et EmergoIn alle vroegte (doch niet zo vroeg als ik gepland had) zit ik in de trein op weg naar Ver Weg voor mijn werk.<br />Het is kouder dan de laatste dagen. Buiten is het grijzig. Ik heb slecht geslapen: na ruim een jaar wijkt de stress van het reizen nog nimmer van mijn zijde.<br />Daar komt bij dat we gisteren nog een flinke tijd tegen elkaar geschreeuwd hebben, wat het goede nieuws overschaduwde.<br />Straks, over een paar uur, krijg ik te maken met de realiteit op het werk: binnen de komende twee jaar zullen er 6 van de 9 vestigingen sluiten. Zullen de cursisten in mijn opleiding dan nog wel een baan hebben? En mijn collega's op die vestigingen?<br />De krant brengt niet veel afleiding. Vandaag is het een jaar geleden dat een vliegtuig bij Tripoli neerstortte. De herinnering aan haar doet pijn.<br /><br />De dag ligt onverbiddelijk en overweldigend voor me. Mistroostig staar ik uit het raam. Wanneer we stilstaan, zie ik iets roods uit mijn ooghoek. Midden op het spoor, tussen de bielzen in, groeit een klaproos. De fragiele lichtgroene steel en de papieren rode poederblaadjes van de bloem tonen geen spoortje van de trein die er zojuist overheen raasde. Met kwetsbare elegantie wiegt ze op een zuchtje wind.<br /><br />De trein rijdt verder, onbewust van de schoonheid die zo dichtbij is. Maar ik weet dat ze bestaat.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-56698393076701452352011-03-09T17:48:00.003+01:002011-03-09T18:13:38.500+01:00FatsoenIk moet tomaten hebben dus ik loop nog even snel naar de goedkope supermarkt op de hoek. Je weet wel, die met dat blauw-witte logo.<br />Als ik even later met tomaten bij de kassa sta, zie ik dat een vrouw voor me iets van de band haalt. Ze ziet er niet uit alsof ze hier 'hoort'. Ze heeft een jas aan die er duur uit ziet, en een leren tas over haar schouder van een bekend merk. Haar grijze haar is netjes gekapt en haar gezicht lijkt door dure crèmes onderhouden te worden. Er liggen allerlei luxe-producten-voor-minder op de band naast haar. Ik kijk naar wat ze er zojuist weer afgehaald heeft.<br />Het blijkt een pot twee-kleuren-pasta te zijn, die kapot is gegaan. De scherven plakken gelukkig aan de pasta, dus er ligt nergens glas. Tegen iemand die zich buiten mijn blikveld bevind zegt ze: 'Ja ik ga deze even terug zetten, want die is kapot. Ik pak wel een nieuwe.'<br /><br />Pardon? Verontwaardigd vanbinnen (maar cool van buiten) probeer ik haar met mijn blik op andere gedachten te brengen. Terugzetten, nou ja! Dan geef je dat toch even aan de cassière? Straks ziet iemand anders het niet en die smeert dan lekker gemalen glas op het brood van zijn kinderen! Ik realiseer me dat ik een beetje overdrijf, want de pot is zo gehavend dat niemand daar overheen zou kijken. Het ergste wat kan gebeuren is dat iemands tas straks onder de pasta zit. Maar toch.<br /><br />Ik let goed op of ze het nog wel gaat melden. Ze zegt niks. Maar misschien heeft ze het wel aan personeel achterin de winkel gegeven. Ik twijfel, moet ik nu wat zeggen? Of me er gewoon niet mee bemoeien. Ik besluit het discreet tegen de man achter te kassa te zeggen als ik aan de beurt ben.<br /><br />Voor me is een vrouwtje bezig haar een paar boodschappen uit haar tas te halen zodat ze die kan afrekenen. Ze legt er ook een paar dichtgeknoopte plastic zakjes bij met koperkleurige muntjes. Ze schuift de boodschappen nog een beetje heen en weer zodat de kassaman er makkelijk bij kan. Zodra ze aan de beurt is zegt hij dat hij daar nu echt geen tijd voor heeft hoor. Kom maandag maar terug, als het niet druk is.<br /><br />Pardon? Heeft deze meneer niet gewoon de plicht om dit wettelijke betaalmiddel aan te nemen? Het vrouwtje schuifelt door, ze mompelt dat het toch al geteld is? Maakt niet uit, hij moet het toch opnieuw tellen, hij kan mensen niet zomaar op hun woord geloven tenslotte. De zakjes verdwijnen weer in haar tas.<br /><br />Dan ben ik aan de beurt met mijn tomaten. Ik reken snel af. Ik zeg niks. Niet over pastapotten, niet over zakjes munten. Hier kan ik niet tegenop.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-22539578458616457552011-03-02T19:57:00.002+01:002011-03-02T20:10:14.136+01:00Come what mayIk weet niet of het aan mij ligt.<br />Of aan het feit dat ik niet zo vaak meer thuis ben.<br />Of aan jou. Of aan het weer. Of...<br /><br />Ik weet het niet.<br /><br />Wat ik wel weet is dat het beter is.<br />Losser. Vrijer.<br />Dat het even mijn hart brak, maar wel omdat het nodig was.<br /><br />Niets is zeker. Maar dat is het ook nooit geweest.<br />Alleen was ik dat even vergeten.<br />Ik was bang om je kwijt te raken, omdat ik dacht dat ik je vast moest houden.<br /><br />Sorry lief, ik was vergeten wie je bent. Ik was vergeten wie ik ben.<br />En dat bij je zijn gewoon zo leuk is, juist omdat je anders bent.<br />Dank je dat je me hielp te herinneren.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-30253314406713299842011-02-24T14:39:00.002+01:002011-02-24T14:45:10.228+01:00Bijna lenteDat het eergisteren -7 was, en er gisteren nog sneeuw viel, kan me vandaag allemaal niet meer schelen.<br />Mijn weekend komt er aan: nog anderhalf uur te gaan.<br />En dan over twee weken (nog 16 nachtjes slapen) mijn verjaardag.<br />Dan is ook het reizen weer even over.<br /><br />Nee, de dooi is ingezet en vanmorgen zag ik de eerste tekenen van voorjaar in krokusblad en sneeuwklok.<br /><br />Nog een paar uur, dan ben ik thuis.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-25574100524476210952011-02-23T19:17:00.002+01:002011-02-23T19:35:52.474+01:00DromerijVoor de derde keer deze week eet ik in de brasserie van mijn hotel. Goed voedsel, dat niet duur is en snel geserveerd wordt.<br />Het meisje dat vandaag met glimlachen strooit en mij <span style="font-style: italic;">en passent</span> vraagt wat ze te drinken voor me kan inschenken, was hier vorige week ook al. Het is geen horecaglimlach, ze meent het.<br />Ze is klein en ziet er jong uit. Haar stem doet me aan een vroeger vriendinnetje denken.<br /><br />Aan de tafel naast me zitten twee middelbare vrouwen. Het is maar een kleine gelegenheid, dus de tafeltjes staan dicht op elkaar en ik kan hun gesprek goed volgen.<br />Ze praten over een stoel.<br /><br />Ik laat het meisje weten dat ik eerst ga beslissen wat ik wil eten, daarna zal ik ook een drankje kiezen. Met een stralende lach wendt ze zich tot de vrouwen. Sorry dat ze hen nog geen bestek heeft gebracht. En de salade komt er zo aan.<br />Wat voor wijn ze heeft. Ze begint met het noemen van de huiswijn, iets frans, St. Felix. Haar zin stokt. Seconden lang blijft het stil. De vrouwen kijken haar streng aan. Dat ze even vergeten is welke druif het ook alweer is, maar ze zal het direct opzoeken. Een uitgebreid wijnmenu hangt aan de muur. Morrend bestellen de vrouwen een Rioja. Ik betreur hun gebrek aan fantasie.<br /><br />Even later bestel ik de salade van gewokte ossenhaas met pesto en een glas rood. Het meisje tutoyeert me en glimlacht nog breder om mijn vlotte bestelling. Als ze door het gangetje loopt richting keukenluik, zwiept haar volle, donkerblonde staart heen en weer.<br /><br />Naast me klagen de vrouwen over de muziek. Ik neem een slok van mijn wijn en word langzaam verliefd.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-35667671824528775622011-02-22T20:41:00.002+01:002011-02-22T21:13:27.035+01:00Het licht - deel IIOoit schreef ik 'Hoe was het voor het licht aan ging?'<br />Maar gloeilampen zijn al een tijdje verboden en niemand heeft de moeite genomen het kapotte peertje te vervangen door wat anders.<br />En eerst is het donker wel spannend. Het is nieuw en onverwacht. Maar na een tijdje is duisternis alleen nog maar duisternis. Het hindert je in je dagelijkse dingen, maakt simpele dingen ingewikkeld.<br /><br />Ik ben op zoek naar een zaklamp. Een gordijn dat open kan. Een kaars desnoods. Ik snak naar het licht.<br />Ik wil weer kunnen zien voor ik vergeet hoe de wereld eruit ziet.<br />De warmte van het licht kunnen voelen.<br />Niet meer alleen zijn.<br /><br />Ik heb een schakelaar gevonden. Ik hoef hem alleen maar over te halen.<br />Maar nog niet. Nog even niet. Want als het licht eenmaal weer aan gaat, wat doe je dan als blijkt dat er niets meer te zien valt?Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-32782046493109243962011-02-10T09:17:00.002+01:002011-02-10T09:26:44.999+01:00jij bent het voorwerp van mijn obsessiesoms wil ik tegen je schreeuwen: HOU VAN ME!<br />want ik hou van jou.<br />soms wil ik heel hard wegrennen<br />omdat ik het niet meer weet.<br />soms zeg je niks, en daarmee alles.<br />dan wil ik tegen je roepen: VERTEL HET ME!<br />want ik wankel<br />en ik heb je nodig<br />geef me niet alles, maar geef me jouVeerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-79202193422599306272011-02-09T19:10:00.003+01:002011-02-09T20:35:13.792+01:002010<span style="font-style: italic;">Zoals de jaaropgave, zo komt ook mijn jaaroverzicht voor 1 maart.</span><br /><span style="font-style: italic;">Jawel, terug van weggeweest: mijn persoonlijke verslag van het afgelopen jaar.</span><br /><br />We schrijven januari en mijn wereld staat op zijn kop. Vechtend tegen de stroom probeer ik het leven dag per dag door te komen. Werd ik in oktober voor mijn werk beloond met een 'traineeship' als coach op mijn werk, het nieuwe jaar brengt een koude douche: door een reorganisatie is er geen plek meer voor mij. 'Wat wil je doen?' wordt mij gevraagd. En ik weet het niet. Wat ik wil doen, namelijk doorgaan en meer leren, kan niet. Het alternatief, terug gaan naar waar ik begon, is niet wenselijk. 'Dat was niet de bedoeling toen we je deze kans gaven.' Ik zit vast.<br /><br />Uitgeput geef ik tenslotte op. 'Laat de stroom me maar meenemen, ik zie wel waar ik uitkom.' Mijn uitzendbureau geeft me een vast contract, maar wel met de boodschap dat ze niks anders voor me hebben. Met gemengde gevoelens teken ik. Een meelevende collega wijst me op de HRM-site en gedwee bekijk ik de vacature waar ze het over had. Die is 5 dagen geleden gesloten. Toch, ergens in mij borrelt de gedachte 'nee heb je, ja kun je krijgen'. Het zal me in ieder geval in beweging zetten. Een mooie oefening in solliciteren. Ik wik en weeg een paar dagen, en besluit op vrijdagmiddag naar de contactpersoon te mailen. Ik heb gehoord dat de positie nog niet volledig gevuld is. Na een weekend waarin ik mezelf niet toesta eraan te denken, vind ik op maandag een bericht in mijn mailbox: 'Beste Veerle, je kunt nog reageren. We willen uiterlijk morgen je motivatie en cv ontvangen.'<br />In paniek breng ik een maandagavond voor een leeg beeldscherm door. Uiteindelijk heb ik een brief, die ik print en twee keer naar mezelf mail.<br />Na dinsdagmorgen nog drie kwartier met komma's te schuiven stuur ik de brief, met een kopie naar mijn uitzendbureau. Dat reageert met: 'Je brief is niet te openen.' Snel stuur ik een juiste versie naar alle partijen.<br /><br />Enkele dagen later valt er een brief met het bedrijfslogo op mijn deurmat. De schrik slaat me om het hart. Of ik drie dagen later alsjeblieft om 11 uur in Groningen wil zijn om te solliciteren. Mijn lief heeft en mannen-game-weekend, dus daar kan ik het nieuws niet mee delen. Snel bel ik een collega om stoom af te blazen.<br />Zondagavond helpt lief me met het regelen van een hotel, want vanuit Vlissingen kan ik op zijn vroegst om half 12 in Groningen zijn.<br /><br />Maandag loop ik het kantoor voor mijn leidinggevende binnen. We bespreken het werk en dan loop ik naar buiten. Op de drempel aarzel ik en draai me om. 'Oh ja', zeg ik, 'ehm... ik heb gesolliciteerd op de vacature in Groningen als opleider.' Hij kijkt me aan en vraagt: 'Waarom?' Ik vertel dat ik eigenlijk graag verder zou gaan als coach en dat ik deze stap nog niet wilde nemen, maar dat ik gezien de omstandigheden geen keus had en ik uiteindelijk de stap terug naar opleiden toch wel gemaakt had. Het komt nu alleen iets eerder dan verwacht. Ik voel de scherven van de glazen die ik ingooi, maar ik weet op dat moment hoe erg ik het meen. Hij reageert licht verbaasd maar regelt direct mijn vrije dag voor de woensdag. Hij had zich al afgevraagd wie van zijn coaches het was die gesolliciteerd had, want de contactpersoon in Groningen had iets laten vallen over 'een van zijn coaches'. Hij wist alleen niet meer wie.<br /><br />Na een nacht in 's werelds slechtste hotel ooit (geen pinautomaat, geen wisselgeld, een kamer op de 4e verdieping waar geen verwarming aan staat ondanks de bergen sneeuw buiten, omgekrulde vloerbedekking, één dunne deken op bed, een douche op de gang zonder tussendeur en zonder verwarming) kom ik ruim op tijd aan. Het gesprek verloopt redelijk, al ben ik al mijn geweldige geoefende teksten kwijt. Na nog een snelle rondleiding door het gebouw die ik niet kan weerstaan ren ik naar de trein. Na ongeveer 20 minuten gaat mijn telefoon. Voor hoeveel uur ik beschikbaar zou zijn als ik de baan krijg. En via welk uitzendbureau ik werk. Dat is in elk geval een goed teken.<br /><br />Twee tergende weken later (inclusief enkele dagen ziekte), waarin ik uit mijn vel spring van elk telefoontje, ik een onnatuurlijke angst voor mijn mailbox ontwikkel en mijn telefoon niet uit het oog durf te verliezen, besluit ik op de laatste middag van geen bericht uit Groningen het uit mijn hoofd te zetten. Mijn telefoon gaat onderin mijn tas en ik heb een rustige middag werk. In de trein op weg naar huis zie ik dat ik een oproep gemist heb. EN dat ik een nieuw voicemailbericht heb. Omgeven door collega's en andere treinreizigers durf ik niet te luisteren. Thuis hoor ik een perfect neutrale boodschap: 'In verband met mijn sollicitatie willen we je een terugkoppeling geven. Je kunt bellen op het volgende nummer.'<br />Na een lange, lange nacht zoek ik de volgende morgen op mijn werk een rustig hoekje en bel terug. 'Gefeliciteerd', zegt de persoon aan de andere kant van de lijn. Mijn koortsige brein probeert uit te vogelen wat dat kan betekenen. 'We zijn erg blij je in het team te hebben', gaat de stem verder. Dan valt het kwartje. Ik juich. En bedank de stem.<br />Stralend loop ik de werkvloer op. 'Ik heb geweldig nieuws!' roep ik tegen een paar mannelijke collega's. 'Wat? Ben je zwanger?' is de reactie.<br />Al snel weet iedereen die het moet weten dat ik per 1 maart een nieuwe baan heb. Enkele dagen later komt daar nog een schepje bovenop: ik krijg ook een vast contract bij het bedrijf in plaats van een uitzendovereenkomst.<br /><br />Vrij kort erna vier ik mijn verjaardag met een huis vol vriendinnen en collega's. Ik voel me geweldig.<br /><br />De maanden daarop zijn een wervelwind van nieuwe indrukken. Mijn lief heeft inmiddels ook een nieuwe functie binnen zijn bedrijf dus we zijn beiden druk.<br />Ik reis het land door en heb een geweldig contact met mijn collega's. Regelmatig verblijf ik in hotels. Ik fotografeer de steden waar ik verblijf veelvuldig: in januari heb ik een fotografiecursus gevolgd en ik ben niet langer bang voor mijn digitale spiegelreflex.<br /><br />Met de nieuwe vriendinnen van rond mijn verjaardag ga ik eens in de twee maanden ongeveer op stap. Het voelt vertrouwd maar toch anders. Nog steeds heb ik geen katers, maar ik merk wel dat de zondagmorgens niet meer zo soepel gaan als een paar jaar geleden. Ach ja. Gelukkig kan ik uitslapen.<br /><br />Dan, in mei, wanneer ik met een vriendin in de stad wat aan het drinken ben krijg ik een sms van een andere vriendin. 'Joëlle zat in het vliegtuig.' Het dringt niet direct tot me door, maar wanneer ik even later die vriendin aan de telefoon zit, raakt de boodschap doel: het vliegtuig dat bij Tripoli is neergestort en waar alleen een jongetje overleefde, was ook het vliegtuig van mijn danslerares. Nog steeds weet ik niet wat het was dat me zo ontzettend hard raakte. We waren geen vriendinnen, we zagen elkaar buiten dansles om nooit, maar toch voelt het alsof de wereld in tweeën breekt. In de volgende maanden blijft een zwaar gevoel om me heen hangen en ik kan me er moeilijk aan onttrekken. Pas na mijn vakantie in november, waar ik zelf weer in een vliegtuig stap, kan ik het loslaten.<br /><br />Intussen klaart het weer op en maken we weer enkele dagen gebruikt van ons strandhuisje. Begin juli bereikt het mooie weer zijn toppunt wanneer we op rockfestival Werchter zijn. Omdat ik al jaren last van de zon heb, zorg ik voor een goede zonnebrandcrème met een hoge beschermingsfactor. Helaas blijkt het geen zonneallergie te zijn waar ik last van heb. Een rockfestival vol jeuk, pijn en ruzie en een paar bezoeken aan de dermatoloog verder blijkt dat ik voor bepaalde stoffen onder invloed van de zon overgevoelig ben. Natuurlijk. Ironie is mijn leven.<br /><br />Rond diezelfde tijd loopt de spanning thuis op. Mijn lief blijkt zo gestrest te zijn dat hij stiekem weer is gaan roken en ik voel me verantwoordelijk. Het duurt even voor ik me realiseer dat het zijn zaak is en ik me daar niet tegen moet verzetten.<br />De spanning verdwijnt echter niet zomaar en in augustus krijgen we de grootste ruzie tot dan toe. Het kost me maanden om mezelf daar overheen te zetten.<br /><br />Ineens is er een sms van een vriendin. 'Ga je mee boogschieten?' Daarop is natuurlijk maar één antwoord mogelijk: 'Ja!'<br />Na een interessante cursus besluit ik er weliswaar niet mee door te gaan, maar beveel ik het wel aan bij de personeelsvereniging, die er volgend jaar graag wat mee gaan doen.<br /><br />Ondertussen maak ik me zorgen om mijn zusje en haar relatie. Uiteindelijk verbreekt ze die en ik wil haar zo graag helpen. Een vriendin heeft een vader die ineens met een dodelijke ziekte kampt, een ander heeft problemen op haar werk, weer een ander wordt lastig gevallen door een ex. Ik wil er voor iedereen zijn en ik ren mezelf meerdere malen voorbij.<br /><br />In november gaan we op vakantie naar Jamaica. Onder invloed van de zon, de zee en de leuke mensen die we ontmoeten, krijg ik het voor elkaar om stukje bij beetje de spanning los te laten.<br /><br />Daarna stort ik me weer vol enthousiasme op mijn werk. Eind november volg ik nog een ervaringsdag Appreciative Inquiry, die focust op positieve zaken en hoe je vanuit dat gegeven problemen kunt oplossen. Daarnaast is er nog de cursus breinleren die ik gevolgd en en waar ik in januari weer mee verder ga. Met deze beide onderwerpen vind ik veel interessante lectuur en schrijf ik zelfs enkele recensies. Zo vind ik ook mijn weg naar ons online personeelsblad en schrijf ik daarvoor een column. Mijn schrijfstijl bevalt en ik mag in het nieuwe jaar mijn definitieve stuk inleveren en een workshop volgen met een professioneel columnist.<br /><br />December geeft weer drukte. We brengen tijd door met onze beide families tijdens de feestdagen en tussendoor werk ik hard om de voorbereidingen te treffen voor de opleiding die ik januari ga geven. Met oudjaar kopen we een kreeft die we Larry noemen en Menno kookt hem 's avonds. Gelukkig krijg ik een sliptong en we sluiten het jaar af met Menno's zus en haar vriend, die inmiddels zwanger zijn.<br /><br />Om twaalf uur maak ik foto's van het vuurwerk en stuur mijn wens de lucht in dat 2011 een beter, stabieler jaar wordt dan 2010. Of dat gelukt is, laat ik je volgend jaar weten.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-69275919513602211582011-02-08T21:51:00.002+01:002011-02-08T22:12:16.441+01:00Erasererase me<br />you used to see me<br />love me<br />miss and kiss me<br /><br />you smile<br />but you're not happy<br />you dance<br />but no longer to the same song<br /><br />you're erasing me<br />and I'm not sure<br />if you even know it<br /><br />the glass shell we're living in<br />is about to break<br />who'll pick up the the pieces<br />now you're not you<br />and I'm erasedVeerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-70224210909780265452011-02-07T15:57:00.002+01:002011-02-07T16:06:17.926+01:00LullabyMijn eigen lade vol gekleurde lepeltjes en pennen en stiften en bloemetjesstickers.<br />Ik word er bijna vrolijk van als ik ernaar kijk. Bijna.<br /><br />Voor vrolijkheid moet je energie hebben, voor energie moet je goed slapen.<br />Dat is me helaas al 4 nachten niet gelukt.<br /><br />Vanavond weer. Dan laat ik me niet tegenhouden. Ik val haast om.<br />Ik wou dat er iemand was die me opving.<br /><br />Woorden stromen door mijn hoofd. Veel ervan gaan over jou.<br />In mijn hoofd schreeuw ik ze. In het echt niet. In het echt is er niemand die ze horen wil.<br />Eenzaamheid is een sluipende moordenaar.<br />Diagnose: uitgezaaid. Overlevingskans: verdwijnend.<br /><br />Vanavond zal ik slapen.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-66703874884465261652011-01-25T13:18:00.002+01:002011-01-25T13:34:15.429+01:00Ronan KeatingHij heeft het mooi voor elkaar. Met zijn liedjes.<br />De hele wereld zwijmelt weg. Alleen vergeten ze één ding.<br />Hij heeft geen idee waar hij het over heeft.<br /><br />Alsof het allemaal zo makkelijk is. Alsof je elkaar maar aan hoeft te kijken om precies te weten wat er in de ander om gaat. Onzin!<br /><br />When you say nothing at all? Ja,nou, dan weet ik dus ook nothing at all.<br />Hou je liedjes maar. Geef mij alsjeblieft maar woorden. Daar kan ik wat mee.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-40475269323838820012011-01-18T13:38:00.004+01:002011-01-18T14:22:44.857+01:00Rood lichtIk ben vroeg en heb heel erg het gevoel dat ik mezelf moet vertroetelen. Bovendien ben ik vergeten sokken in te pakken en mijn deo is op, dus ik heb ook een aantoonbare reden om over Hoog Catharijne rond te dwalen. Voor sokken weet ik een Hema te vinden, voor deo een van de vele Etossen die hier zijn.<br /><br />Tot nog toe is dit alles wat ik van Utrecht gezien heb: trein, Hoog Catharijne (wat eigenlijk gewoon het station is, maar dan vol met winkels) en mijn hotel wat direct naast het spoor ligt.<br /><br />Ik loop verder. Ik koop thee bij De Tuinen. Badolie bij Rituals. Toch voel ik me nog niet genoeg vertroeteld. Ineens zie ik een groen licht.<br />Een namaak verkeerslicht voor de deur geeft aan dat je nú binnen kunt lopen zonder afspraak. Terwijl ik het zorgvuldig overweeg, sta ik ineens binnen. 'Kan ik uw jas aanbieden?' vraagt een meisje me. Ik zie dat ze het goed bedoelt, dus ik laat deze fout maar voorbij gaan en geef haar mijn jas, die keurig wordt opgehangen.<br /><br />Er komt iemand bij me, en na enige formaliteiten-ja-gewoon-een-stukje-eraf word ik in een stoel gezet met mijn hoofd in een wasbak.<br /><br />Hier moet ik even wat extra uitleg toevoegen. Ik ben trouw. Ongelooflijk trouw. Zo erg zelfs, dat toen mijn vriendin mijn haar knipte (en dat ook erg goed deed) ik tóch weer naar mijn eigen kapper terugging. Deze actie is dan ook erg atypisch voor mij. Maar goed. Daar zit ik dan. In afwachting van het Natmaken Der Haren. 'Het is vanmorgen al gewassen hoor,' zeg ik, 'dus je hoeft het alleen maar nat te ma...'<br />De goedkoop ruikende shampoo zit al op mijn hoofd. Hmpf. Ik ben beter gewend. Ik besluit dat het vast goede wil is van dit hele jonge meisje, en doe niet moeilijk. Het water is wat aan de koude kant van lauw, maar ook daar zet ik me overheen.<br /><br />Bij het uitspoelen gaat het water net wat teveel over mijn oren. Ik verstijf. Water en mijn oren zijn geen vrienden. Zéker niet half liggend, want dan loopt het er pas echt in. Maar goed. Ik grijp de handdoek en droog mijn oren uit. Meisje legt verlegen uit dat iemand anders het gaat knippen. Ze blijkt alleen shampoomeisje te zijn. Aha.<br /><br />Een veel te blond meisje komt bij me in mijn stoel. Ze heeft grote ogen. Kort vraagt ze me wat ik wens en daarna gaat ze aan het werk. Ze praat niet tegen mij. Wel met haar buurvrouw. Af en toe kijkt ze met lichte afkeuring naar me en corrigeert dan de stand van mijn hoofd. Ik doe mijn ogen maar dicht. Wanneer ze klaar is pakt ze een föhn en blaast mijn haar op de hoogste stand droog. Ik ben gewend dat dat met een ronde borstel gaat en dan langzaam maar zeker een Kapsel vormt. Niet hier.<br />Met haar ene hand pakt ze telkens een pluk van mijn haar en gooit ermee alsof het confetti is. Dit doet ze heel snel achter elkaar, zodat ik er uitzie alsof het stormt.<br />Ondertussen praat ze gewoon door met haar collega.<br />Haar handen zijn inmiddels bij het haar vlak langs mijn gezicht aangekomen en elke keer wanneer ze een pluk grijpt slaat ze best hard tegen mijn wang.<br />Opeens blaast de föhn recht in mijn oor en ik schud verschrikt mijn hoofd. 'Nee?' vraagt ze.<br />'Ehm...' antwoord ik. 'Ehm... nee, het was de föhn. In mijn oor. Dus...' 'Oh,' zegt ze, en ze gaat weer door.<br /><br />Of ik er serum in wil. Nee dank je. Ik herinner me de shampoo van net nog. Nou, dan moet ik in ieder geval wél zelf wat erin doen, want zo kan het toch niet hoor. Mijn haar is droog.<br /><br />Gelukkig laat ze het daarbij en ze begeleidt me naar de kassa. Klantenkaart? Nee. Ook dat wordt ontvangen met afkeuring. Dat is dan €33,50. Pardon?? Dat is ruim anderhalf keer wat ik normaal betaal. En dan krijg ik lekkere shampoo, voorzichtig föhnen en een kopje thee. Ik slik en trek mijn pinpas.<br /><br />Eenmaal buiten voel ik direct weer de behoefte iets liefs voor mezelf te doen. Ik denk aan de badolie en loop naar mijn hotel.<br /><br />Ik denk na over de ervaring die ik net achter de rug heb. Ik zag een licht, kreeg zin en ging naar binnen met een verwachting. Maar, ze deden net niet wat ik lekker vond, het rook net niet vertrouwd. De meisjes waren onpersoonlijk en ik voelde me afgewerkt. In te korte tijd stond ik onvoldaan, ontgoocheld en na een veel te hoge prijs weer buiten. Misschien had het een rode lamp moeten zijn in plaats van een groene...<br /><br />Ik neem me voor mijn kapper niet meer te bedriegen.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-18925877720490892722011-01-12T08:33:00.002+01:002011-01-12T08:45:31.047+01:00woensdagmorgende dag ligt als een berg voor me uit<br />ik heb geen keus, ik zal er overheen moeten<br />na het dal in de avond<br />ligt er morgen weer een nieuwe berg<br /><br />het is eenzaam aan de top<br />maar ook het dal brengt me geen lust<br />uitzicht op een nieuwe klim<br />waar toch weer een diepte achter rust<br /><br />ik zoek een reden om te klimmen<br />maar het uitzicht van het hoogste punt<br />biedt me alleen maar mist en kou<br />waar ben je nou?Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-56208609159697055962010-12-11T16:49:00.000+01:002010-12-11T16:50:55.686+01:00Vakantiefoto's Jamaica<div><embed src="http://widget-15.slide.com/widgets/slideticker.swf" type="application/x-shockwave-flash" quality="high" scale="noscale" salign="l" wmode="transparent" flashvars="cy=bb&il=1&channel=360287970210575381&site=widget-15.slide.com" style="width:400px;height:320px" name="flashticker" align="middle"></embed><div style="width:400px;text-align:left;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=360287970210575381&map=1" target="_blank"><img src="http://widget-15.slide.com/p1/360287970210575381/bb_t016_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" border="0" ismap="ismap" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=360287970210575381&map=2" target="_blank"><img src="http://widget-15.slide.com/p2/360287970210575381/bb_t016_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" border="0" ismap="ismap" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=360287970210575381&map=F" target="_blank"><img src="http://widget-15.slide.com/p4/360287970210575381/bb_t016_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" border="0" ismap="ismap" /></a></div></div>Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-90789408031214416002010-11-02T17:54:00.001+01:002010-11-02T17:55:18.666+01:00Ya manNiet dat ik niet al best wel dat je zegt weinig schreef de laatste tijd, maar de komende weken zit ik zeg maar zo'n beetje op Jamaica dus komt er ook niks bij. dus.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-23226868729603464572010-10-02T15:38:00.003+02:002010-10-02T16:13:36.702+02:00Opgelaten (waarom je geen rare koosnaampjes moet gebruiken, zéker niet op een plaats waar mannen eigenlijk niet thuishoren)Ok, het was misschien niet helemaal doordacht. Maar, eerlijk is eerlijk, het was ook per ongeluk. Dus ik had een excuus voor mijn ondoordachtheid.<br /><br />Ik loop rustig door de winkel en kijk rond op mijn gemak. Ik pak hier en daar wat uit het rek en kuier verder. Een klein jochie pakt een setje en houdt het voor zijn lichaam en gilt van plezier. Zijn moeder en oma schateren. 'Je weet toch, je bent een jongetje, jij hoeft geen BH', roepen ze met een dik Surinaams accent. Ze verlaten de winkel. Ik kijk het jochie lachend na terwijl hij nog probeert een greep tussen een paar strings te doen.<br /><br />Ik richt mijn blik weer op de rekken op zoek naar mijn maat. Het is lastig iets te vinden wat niet voorgevormd of -gevuld is.<br />Ineens word ik me bewust van een glimlach in mijn blikveld. Automatisch glimlach ik terug. 'Leuke jongen', denk ik. Ineens dringt het tot me door dat er met me geflirt wordt. Terwijl ik mijn armen vol ondergoed heb. En alsof het nog niet erg genoeg is, realiseer ik me hoe vreselijk ongepast het is, want welke man komt er nou in zijn eentje in een lingeriezaak? Juist, zijn vriendin kan niet ver weg zijn.<br /><br />Ik trek me terug in de paskamer. Na een hele serie BH's houd ik er twee over en heb ik al mijn tekortkomingen in de onverbiddelijke tl-verlichte spiegel kunnen bewonderen. Maar nu, twee is niet genoeg... Derde gratis dus dwaal ik verder. De winkel is niet groot dus ik voel me wat deja-vu'erig en ik blijf stilstaan. Weer een glimlach. Snel kijk ik de andere kant op en een dame komt me helpen. Op basis van mijn eerdere keuze weet ze iets voor me te vinden en ik verdwijn weer achter het gordijn. Naast me roept een stem om haar 'poepje'. Of hij even wil komen kijken.<br /><br />Licht zwetend maar opgelucht sta ik even later bij de kassa. De glimlach staat op wacht voor de paskamers. De stem roept weer en de glimlach reageert. Nog even kijkt hij naar me met een bijna verontschuldigende glimlach.<br /><br />Met een uitgeputte bankpas verlaat ik de winkel. 'Arme jongen', denk ik. 'Wat zal hij zich ongemakkelijk gevoeld hebben.'Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-11741609132816433192010-10-01T21:35:00.002+02:002010-10-01T21:53:11.198+02:00Pouce-beestVrijdagavond en alles is rustig. Lief is gaan spelen bij zijn vriendje.<br />Ik hang ongegeneerd op de bank met thee, chocola en dekentjes onder handbereik. Soepele sitcoms wisselen elkaar af op het scherm dat ik helemaal voor mezelf heb.<br /><br />Helaas, ook vandaag is er reclame. Ik kijk naar het beeld op het moment dat Glorix gepromoot wordt. Twee toiletpotten, twee handen, twee flessen bleek. Simpel maar doeltreffend. Gaat tot wel 10 dagen langer mee. Voor en na deze openbaring worden nog even de schattige kinders getoond die beschermd moeten worden tegen al dat 'onhygiënisch vuil'. Omdat het weekend is, negeer ik deze groen-gras-uitspraak (ook wel bekend als een pleonasme voor de connaisseurs onder ons) en kijk ik naar een meisje dat zich met handen en voeten vasthoudt om op de pot te klimmen. En plots... loopt er een rode kat door het beeld.<br /><br />Pardon?<br /><br />Stel je voor: je bent reclamemaker en je weet een opdracht voor Glorix binnen te slepen. Je gaat met je hele gezin aan de tompouce en daarna begin je je brainstorm. Je moet NU pieken. Je moet briljant uit de hoek komen. En ineens heb je het: het heeft iets huiselijks, iets gezelligs nodig. Kinderen alléén is niet genoeg. Nee, er moet een huisdier bij. Misschien een hond? Nee, honden zijn te rommelig. Een rustige hond werkt averechts... maar... ja. JA. Een <span style="font-style: italic;">kat</span>. Tevreden neem je nog een hap van je tompouce. Zo, weer een klus geklaard.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-3052275313283079082010-09-23T13:50:00.003+02:002010-09-23T14:16:06.317+02:00DoeltreffendOp maandag doe ik aan boogschieten. Met vriendinnen.<br />Op maandag raak ik alles, behalve mijn eigen schietschijf.<br /><br />Ok, hyperbool. Ik raak óók af en toe mijn eigen schijf. Best wel vaak zelfs. Maar niet steeds. En al helemaal niet in de roos. Terwijl het toch echt makkelijker moest zijn mét vizier. Misschien heb ik gewoon mijn dag niet.<br /><br />Het begon zo: weken geleden kreeg ik een smsje van Vriendin met de tekst: hey, ga je mee op boogschieten?<br />Daar is natuurlijk maar één antwoord op mogelijk: Ja natuurlijk.<br />Dus 3 weken geleden kwamen we maar iets te laat met zijn vijven aan bijhandboogvereniging <a href="http://www.handboogvlissingen.nl/">De Eendracht</a> in Vlissingen.<br /><br />Twee mannen hesen ons al giebelend in onze beschermende outfit. Met wat blozen en onduidelijk gefriemel waren we uiteindelijk ingepakt en beladen met boog. Oh ja, mag ik op mijn hakken de baan op? vroeg ik aan de mannen. Ja hoor meisje, je kunt er zelfs op dánsen, die vloer kan wel wat hebben. Mooi, want anders had ik op slippers gemoeten, en zeg nou zelf, 12 cm hoge hakken zijn toch veeeeel beter.<br /><br />Inmiddels zijn we de derde les gepasseerd. We waren nog met zijn drieën en we mochten met vizier. Vanaf 18 meter. Poe! Dat was best moeilijk. Ondanks mijn verwoede pogingen om schouders naar achteren-leun voorover maar niet te ver-voeten naast elkaar-hand onder je kin-snaar tegen de punt van je neus-linkervoet op rood-arm strekken-NIET NADENKEN! raakte ik zelden het middenste gele gedeelte van de schijf. wel een paar keer het stro naast de schijf. En de schijf van mijn buurvrouw. En het plafond. Licht gefrustreerd schoof ik op toen een stevige, meer ervaren dame met een veeeeel coolere boog naast me kwam staan. Oh! Jouw boog is veel mooier! riep ik tegen haar. Ze keek me aan en glimlachte minzaam. Ze wierp een schaduw over me toen ze haar boog spande.<br /><br />Na iedere drie pijlen moet je 18 meter heen lopen om je pijlen te halen en weer 18 meter terug om ze netjes in je koker te deponeren. Toen ik bij de helft van de wand aankwam waar mijn pijlen zich verpreid hadden hoorde ik haar zeggen: hè, dat heb ik nou steeds, dat er maar één in het midden zit. (De andere twee pijlen zaten enkele cm van het midden vandaan.) Ja, reageerde ik, dat heb ik nou ook steeds, er zit er steeds maar één in. (In de schijf welteverstaan, behalve van de muur heb ik weinig middens geraakt.) Haar man moest erom lachen en knikte me bemoedigend toe.<br /><br />Ik legde opnieuw een pijl in mijn boog. Mijn buurvrouw keek me aan en zei: Ehm.<br />Ik keek terug en liet mijn boog zakken. Ehm, nou, weet je, meestal is het beter om op platte schoenen te schieten want dan sta je stabieler...<br />Ik staarde haar aan. Daarna zei ik ijzig: Nou ehm, weet je, nee hoor, want ik loop al 12 jaar alleen maar op hakken dus als ik dat nu niet meer doe dan val ik om. Dus. Behalve dan als ik op mijn blote voeten loop want die zijn natuurlijk ook plat. Ha. Ha.<br /><br />Ze wijdde zich weer aan haar pijlen. (Met roze veertjes aan de achterkant! Die wil ik ook!)<br />Hmpfs. Dacht ik. Platte schoenen. Ts. Ik schoot. Ik raakte het stro. Pf. Ik schoot nog eens. Ik raakte de buitenste rand van de schijf. Tsk. De derde pijl stopte net onder het plafond in de muur. De pijlen van mijn buurvrouw zaten allemaal in het geel.<br /><br />Ik keek naar haar toen ze de pijlen ging halen. Ze was best goed. En haar boog was cool. En haar haar zat veel handiger dan het mijne, dat los hing en bij elke pijl gevaarlijk dicht bij de snaar kwam. Maar, dacht ik. Maar. Gelukkig, dacht ik, is mijn kont in ieder geval lang niet zo dik als die van haar! Ik kreeg de nijging mijn tong uit te steken. Toen kwam een van de mannen op me af. Schouder ontspannen! riep hij. En ik schoot weer verder. Naast de schijf.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-23546711865528438052010-09-09T18:56:00.002+02:002010-09-09T19:03:59.247+02:00met jouMet jou<br />is alles anders<br />dan het was<br /><br />soms rauw<br />en kil<br />soms ijselijk<br /><br />maar zonder jou<br />is alles dood<br />ik ben waar ik moet zijn:<br />met jou<br /><br />ik hou van jou<br />en de warmte die dat geeftVeerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-10448941424541903062010-08-27T08:22:00.004+02:002010-08-27T08:54:02.043+02:00Witte rustHet is klam en klef buiten. Binnen ook trouwens.<br />Met jas voelt het te warm, zonder jas... tja...<br />Ik stap uit de trein in de hoop frisse lucht te vinden, maar de klefheid verdicht zich. Het miezert ook nog. Het voelt lauwwarm en vochtig alsof de wereld in één grote nies is gehuld.<br /><br />Naast de bushalte staat een stel te discussiëren over wanneer de bus komt. Zij beweert dat het nog tien minuten duurt, hij houdt vol dat het er nog vijf zijn. Ik rol met mijn ogen, ik kan het niet helpen. Hoe moeilijk kan het zijn wanneer de stationsklok voor je neus hangt en het busschema duidelijk aangeeft dat lijn 56 gepland staat voor 16.55 uur?<br />Ze hebben ook nog afschuwelijke schreeuwmuziek aangezet om hun oeverloze gekibbel te begeleiden.<br />Gelukkig komt de bus te vroeg, waarmee beiden gelijk krijgen en ik aan ze kan ontsnappen. Als derde stap ik de bus in en juist wanneer ik mijn bestemming aan de chauffeur kenbaar wil maken, dringt iemand achter mij zich op en vraagt met een dik accent of hij met zijn ticket nog verder mag reizen. Ik grimas naar de chauffeur en onwillig beantwoord hij de vraag van de dringer. Stomme toerist.<br /><br />Even later zit ik op een prettige plek en geniet ik van het uitzicht: een ingewikkeld kraanvrachtwagenachtig voertuig takelt een spandoek op spandoekhouder neer waarop iets wordt aangekondigd over de op handen zijnde maritieme festiviteiten. Sail De Ruyter.<br /><br />Ineens staat er een drom mensen voor de deuren van de bus. Met de boot van de overkant zijn hordes toeristen aangekomen. Ze hebben allemaal kinderen of honden bij zich die zich verdringen om binnen te komen.<br /><br />Wanneer we vertrekken is de lucht vochtig van adem en verregende kleding. De uitgelaten kinderen maken meer herrie dan ik kan verdragen. Er begint er ééntje op luide toon kenbaar te maken dat hij de trein ziet. Moeder reageert niet of niet voldoende, het kind herhaalt de boodschap. En nog eens. En nog eens. En...<br /><br />Een ander kind begint te blèren dat de boot teveel herrie maakt waarna de bijbehorende moeder uitlegt dat ze niet meer in de boot zijn. Het kind zet het op een krijsen.<br /><br />De herrie zwelt aan wanneer we stoppen bij de verkeerslichten. 'Natuurlijk', denk ik, 'de brug zal ook nog wel open gaan...' Dit is gelukkig niet het geval. We rijden de brug op en staan ook daar nog een keer stil voor de lichten. Ik kijk wanhopig uit het raam.<br /><br />Ineens, als in een film, verdwijnt alle herrie naar de achtergrond. Aan de waterkant, half in het water, staan ze. Prachtig en sierlijk, een ensemble van stralend wit en wollig grijs: het zwanenpaar dat ik enkele weken geleden met een groep donsballetjes had zien rondzwemmen is terug met inmiddels bijna-volwassen kroost. Een klein straaltje zonlicht valt op de uitslaande vleugels van een der ouders wanneer deze de veren poetst. Ik glimlach.<br /><br />Dan rijdt de bus weer verder en dringen mijn medepassagiers zich weer aan mij op. Door de beslagen ruit kan ik de zwanen niet meer zien. De lucht is grijs. Waar is die zonnestraal? Heb ik het me verbeeld? De glimlach blijft echter totdat ik bij mijn halte de benauwdheid ontvlucht en de miezer weer instap.<br />Thuis overvalt de vermoeidheid me definitief en ik snak naar een douche om me van de plakkerigheid te ontdoen.<br /><br />De zwanen lijken in mijn gedachten naar me te knipogen.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-83693989468994260442010-08-25T10:53:00.002+02:002010-08-25T11:02:16.636+02:00Brieven aan jouliefste,<br /><br />Laat me je vertellen over Marrah. Haar kastanjeblonde haar, de twinkeling in haar ogen, het geluid van haar lach.<br />Laat me je over haar vertellen, want dat is de enige manier waarop ik haar levend kan houden. Haar leven kan schenken.<br /><br />Het lijkt mijn lot haar met mijn woorden te moeten scheppen, ik heb haar met al het andere in de steek gelaten.<br /><br />Langzaam lijkt het tot haar door te dringen, dat zij nooit zal bestaan, zoals jij en ik. Dat zij voor eeuwig een droom zal blijven, ijl en vervagend.<br /><br />Ik koos voor jou, mijn lief. En niet voor haar.Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7250735196874673506.post-78951852301150632932010-08-20T13:50:00.001+02:002010-08-20T13:51:50.027+02:00CurseOp zoek naar een originele vervloeking? Zoekt niet verder:<br /><br /><a href="http://ship-of-fools.com/curse/index.html">http://ship-of-fools.com/curse/index.html</a><a href="http://ship-of-fools.com/curse/index.html"></a>Veerlehttp://www.blogger.com/profile/14338605605025580881noreply@blogger.com0